ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ

ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΟΙΧΙΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΑΘΩΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Στις 12 Μαρτίου 2005, ο Χρήστος Κώστογλου και ο Παναγιώτης Τρικοίλης, ξεκινάνε από την Κάλυμνο με το ταχύπλοο σκάφος του πρώτου, για ψάρεμα στα ανοιχτά. Στις 8 το βράδυ, ο Χρήστος τηλεφωνεί στον αδελφό του οτι τελείωσαν το ψάρεμα και γυρίζουν στο νησί. Αυτό σήμαινε οτι σε λίγη ώρα θα έφταναν στο λιμάνι της Πόθιας. Μάταια τους περίμεναν όμως. Το Λιμενικό & το Πολεμικό Ναυτικό, αρχίζουν έρευνες.
Στις 16 Μαρτίου, οι Τούρκοι ανακοινώνουν οτι βρέθηκε το σκάφος στα Τουρκικά παράλια. Οι συγγενείς των αγνοουμένων μεταβαίνουν στην Αλικαρνασσό και διαπιστώνουν οτι το σκάφος είναι διαλυμένο και λεηλατημένο. Η μηχανή και ο πανάκριβος εξοπλισμός είχαν κάνει φτερά, ενώ υπήρχαν εμφανή σημάδια από σφυριά και άλλα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη λεηλασία. Άρχισε τότε ένας κύκλος εκμετάλλευσης του πόνου των οικογενειών από τις αρχές και περιφερόμενους δικηγόρους και καλοθελητές οι οποίοι θα μεσολαβούσαν υποτίθεται για να δουν και να ελευθερώσουν τους δικούς τους από τις Τουρκικές φυλακές. Επίσημα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Ούτε ναι, ούτε όχι.
Στις 28 Μαρτίου οι Τούρκοι βρίσκουν πνιγμένο τον Παναγιώτη Τρικοίλη. Στις 13 Απριλίου 2005, το δράμα ολοκληρώνεται. Βρίσκεται το πτώμα του Χρήστου Κώστογλου σε ερημική περιοχή στα Βόρεια της Καλύμνου. Ο Χρήστος, τραυματισμένος, κολύμπησε 10 ναυτικά μίλια, βγήκε στην παραλία, σύρθηκε 300 μέτρα και πήγε προς μια κοντινή στάνη, όπου όμως δεν βρήκε κανέναν και πέθανε από αφυδάτωση και αιμορραγία.
Η υπόθεση είναι χαρακτηριστική περίπτωση θυσίας ενός αθώου νέου ανθρώπου, στο βωμό των «ισορροπιών στο Αιγαίο» και της «αποφυγής εντάσεων». Από ελληνικής πλευράς, εκτός του έπαρχου Γεωργίου Ρούσσου και κάποιων τοπικών παραγόντων, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς. Βουλευτές, Υπουργεία, Υπηρεσίες, θέλοντας να μη διαταράξουν τις σχέσεις με τις Αρχές των γειτόνων, δεν έκαναν καμία ουσιαστική ενέργεια. Οι Τούρκοι, προσπάθησαν να παρουσιάσουν την υπόθεση σαν επιτυχία σύλληψης μεταφορέων Σομαλών λαθρομεταναστών. Τα δεδομένα όμως δεν ταιριάζουν. Οι δουλειές αυτές δε γίνονται μέρα. Ο Χρήστος ξεκίνησε για την επιστροφή, στις 8 το βράδυ. Μόλις είχε πέσει ο ήλιος δηλαδή. Μετά από λίγο το κινητό του έπαψε να λειτουργεί. Άρα κάτι έγινε τότε. Πιθανότατα οι δυο αδικοχαμένοι, είδαν κάτι που δεν έπρεπε να δουν. Βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Όταν λοιπόν κάποιοι τους επιτέθηκαν , τους έριξαν στη θάλασσα ή βούτηξαν για να γλυτώσουν. Στη συνέχεια οι Τούρκοι το παρουσίασαν ως επιτυχία της υπηρεσίας τους «στον αγώνα ενάντια στο λαθρεμπόριο και την παράνομη διακίνηση μεταναστών». Είχαν άλλωστε μεγάλη ανάγκη για μια τέτοια «επιτυχία». Τόσο η Ελλάδα, όσο και η Ε.Ε. κατηγορούν διαρκώς την Τουρκία για το οτι δεν βοηθά καθόλου στη συνολική προσπάθεια. Η περίπτωση λοιπόν τους ήρθε κουτί.
Είναι γνωστό όμως πως οι Τουρκικές αρχές, όχι μόνο δεν εμποδίζουν το εμπόριο ανθρώπων και λαθραίων εμπορευμάτων και ναρκωτικών, αλλά το καλύπτουν και χρηματοδοτούνται από αυτό (ανεπίσημα).
Στην κηδεία του Χρήστου, βρέθηκε όλο το νησί. Ο Χρήστος ήταν αεικίνητος, δημιουργικός, υπερδραστήριος. Πρόεδρος των επαγγελματιών επισιτισμού και διασκέδασης, υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος, ιδρυτικό μέλλος Συλλόγων, φανατικός με τις εκδρομές σε θάλασσα και βουνό. Ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, συμπονετικός και πάντα στο πλευρό όσων είχαν ανάγκη. Ένας δημιουργικός και ζωντανός άνθρωπος δηλαδή, χάθηκε στο βωμό των συσχετισμών στο Αιγαίο. Για το κράτος, το θέμα ξεχάστηκε λίγο καιρό μετά.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗΣ
Η αντιπαράθεση Ελλάδας – Τουρκίας και οι διαρκείς εντάσεις στην περιοχή, δημιουργούν πολλά προβλήματα στους κατοίκους των νησιών και υποβαθμίζουν τη ζωή τους. Χάνονται νέοι άνθρωποι, καταστρέφονται περιουσίες, ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ και τελικά οι εντάσεις παραμένουν. Κρίσεις όπως αυτή των Ιμίων, κάνουν τους κατοίκους να ζουν με τον φόβο μιας πιθανής πολεμικής σύρραξης. Οι εντάσεις στο Αιγαίο είναι τεχνητές. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των περιφερειακών δυνάμεων να αποκτήσουν τον έλεγχο μιας περιοχής. Αυτά όμως δεν αφορούν τον κόσμο που αγωνίζεται για το μεροκάματο.
Σε μια περίοδο που ο λαός μας και -πολύ περισσότερο- ο λαός της Τουρκίας, αγωνίζονται για να καλυτερέψουν τη ζωή τους, να καταπολεμήσουν τη φτώχεια, την ανεργία, την αμορφωσιά και όλα τα άλλα καθημερινά προβλήματα, δεν μπορούμε να αναλωνόμαστε σε άτοπες αντιπαραθέσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν αξίζει να χαθεί η ζωή κανενός ανθρώπου, μα κανενός, για το χρήμα ή για συσχετισμούς. Οι πολιτικές δυνάμεις και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, πρέπει να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για οριστική επίλυση των διαφορών & διαρκή ειρήνευση. Το έχουμε ανάγκη όλοι καθώς έτσι θα απελευθερωθούν τεράστια κονδύλια που ξοδεύονται τώρα σε στρατιωτικές δαπάνες, αντί να δίνονται στην κοινωνική πολιτική, στην αναβάθμιση παιδείας, υγείας, πολιτισμού, εισοδημάτων κλπ. Άλλωστε ο αφοπλισμός είναι που στερεί από φόβο και όχι οι εξοπλισμοί από την ανασφάλεια.
Το παραπάνω κείμενο αφιερώνεται στον Χρήστο & τον Παναγιώτη, αλλά και σε όλους τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου και της περιοχής του Έβρου.
Στη φωτογραφία, σκάφος της Ακτοφυλακής της Τουρκίας, μεταφέρει μετανάστες σε ελληνικό νησί, με το αζημίωτο φυσικά (φωτογραφία από το ΕΘΝΟΣ της 3/9/2008)