ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΣΠΟΡ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΙΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ MONO
TO ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΣΠΟΡ ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΜΙΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ.

Αν θέλετε να δείτε την αφετηρία της εικόνας των αθλημάτων, ειδικά των ομαδικών, πρέπει να δείτε τα τμήματα υποδομών τους. Μιλώντας ειδικότερα για το κυρίαρχο σπορ στην Ελλάδα, το ποδόσφαιρο, η εικόνα των ακαδημιών είναι αποκαλυπτική. Αντεγκλήσεις, τραμπουκισμοί, εξαπάτηση, αντιπαιδαγωγικοί προπονητές και κλίμα μίμησης των αρνητικών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Δυστυχώς κάποιοι δε μπορούν να αντιληφθούν πως τα τουρνουά υποδομών, δε πραγματοποιούνται για την επίτευξη προσωπικών φιλοδοξιών και στόχων (αν και υπό προϋποθέσεις μπορεί να είναι θεμιτό) ή για την ανάδειξη της προσωπικής ματαιοδοξίας και του «εγώ» του καθενός, αλλά για την ανάπτυξη του αθλητικού πνεύματος, του πνεύματος συνεργασίας αλλά και της ποδοσφαιρικής δεξιότητας των παιδιών. Είναι θλιβερό ότι ακόμα και σε ποδοσφαιρικά τμήματα αυτών των ηλικιών, συναντάμε παθολογία και νοοτροπίες αλλοτριωμένων ενηλίκων. Ως πότε μια ομάδα θα γνωρίζει τη συντριβή και θα ψάχνει εξωγενή αίτια; Ως πότε οι «κριτές των πάντων» θα αρκούνται σε πέντε λεπτά αγώνα για να κρίνουν με εξωγηπεδική νοοτροπία το διαιτητή και θα προλαβαίνουν σε τόσο μικρό διάστημα να «εκνευριστούν»; Ως πότε το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και το «τι θα μου κάνεις» θα χαρακτηρίζει τη δράση μας; Ως πότε θα διαπαιδαγωγούμε τους νέους με καχυποψία και συνομωσιολογική αντίληψη; Με ποιο δικαίωμα κάθε ανασφαλής ενήλικος στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να απολαύσουν έναν ανεπηρέαστο ποδοσφαιρικό αγώνα; Με ποιο δικαίωμα ο «ανήσυχος χαρακτήρας» κάποιων, εμποδίζει τον όποιο διαιτητή να ασκήσει ανεπηρέαστος το έργο του;
Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό ανηλίκων, θα πρέπει να αναλογιστούν εκ νέου όλα αυτά και να αποφασίσουν τι είδους αθλητικούς χαρακτήρες θέλουν να διαμορφώσουν. Εν τέλει, να αποφασίσουμε ακόμα και απομόνωση κάποιων σπορ και προώθηση ή ενίσχυση άλλων. Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ