Για τον Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα

H οικολογική, οικονομική και κοινωνική κρίση, συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και θα έπρεπε να τις βλέπουμε σαν ξεχωριστές εκδηλώσεις ενός προβληματικού κοινωνικοοικονομικού συστήματος: του καπιταλισμού. Οι βιομηχανικοί ρυθμοί ραγδαίας αύξησης της παραγωγής σε συνδυασμό με την αντίληψη του ότι τα πάντα μπορούν να θυσιαστούν στο βωμό της μεγιστοποίησης του κέρδους, καταστρέφουν τη δυνατότητα της φύσης να συγκρατεί την οικολογική αποσταθεροποίηση. Την ίδια στιγμή, η μορφή του ιμπεριαλισμού, γνωστή ως παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τις κοινωνίες από τα θεμέλιά τους. Η ανάγκη του καπιταλισμού να επεκτείνει διαρκώς την κερδοφορία του, καταστρέφει τη φύση, σπαταλά τους φυσικούς πόρους και οδηγεί σε ένα μέλλον όπου δεν θα μπορεί να υπάρχει κανενός είδους ανάπτυξη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική ή άλλη.
Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί τους ανθρώπους ως εργατική δύναμη και όσους δεν χρειάζεται τους περιθωριοποιεί ή ακόμη και τους οδηγεί σε αναγκαστική φυσική εξόντωση (αφού έχει προηγηθεί η οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική). Βασικά εργαλεία αυτής της πρακτικής, είναι η πολιτιστική ομοιογένεια – ισοπέδωση, η μαζική κατανάλωση, η αποπολιτικοποίηση, η πνευματική πενία και ο εγωκεντρισμός.
Οι τοπικοί ηγέτες του κόσμου, έχουν αναλάβει το έργο της καταστολής των κινημάτων αντίδρασης και την ωραιοποίηση της κατάστασης. Ακόμα και οι διεθνείς Οργανισμοί, λειτουργούν ώστε να εξασφαλίζουν την κυριαρχία των ισχυρών δυνάμεων της Δύσης, να υπονομεύουν την αυτονομία των χωρών της καπιταλιστικής περιφέρειας και να εξαναγκάζουν όλους σε μια κούρσα εξοπλισμών, δανείων και πολιτικών συναλλαγών, με τους λαούς πάντα στο περιθώριο.
Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να ρυθμίσει και να ξεπεράσει τις κρίσεις που ο ίδιος προκαλεί. Δεν μπορεί να σταματήσει την οικολογική κρίση επειδή, για να το κάνει, θα έπρεπε να θέσει όρια στη συσσώρευση των κερδών. Επίσης δεν μπορεί να σταματήσει την κρίση των διεθνών εντάσεων γιατί τότε θα έχανε το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα και οι ελευθερίες προς τους λαούς θα ανέκοπταν την «ανάπτυξη». Παράλληλα, δεν μπορεί να εμποδίσει τις ολοένα και πιο σοβαρές οικονομικές κρίσεις γιατί τότε θα έχανε τη δυνατότητα της διαρκούς αφαίμαξης της οικονομίας των νοικοκυριών και θα αναγκαζόταν να υποκύψει σε πιέσεις για παροχές, αυξήσεις, άνοδο βιοτικού επιπέδου κλπ.
Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βελτιωθεί. Πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με ένα άλλο σύστημα. Τον Σοσιαλισμό.
Μετά την εμπειρία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων και κυβερνητικών σχημάτων του προηγούμενου αιώνα, οι πολίτες είναι επιφυλακτικοί σε μια τέτοια προοπτική. Ευθυνόταν όμως ο Σοσιαλισμός για τις λανθασμένες ερμηνείες του; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμφωνούμε πως πρέπει να απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό ώστε να επιβιώσει η ανθρωπότητα (για τέτοια κρισιμότητα μιλάμε), μοναδική επιλογή είναι ο Σοσιαλισμός. Όχι όμως ο Σοσιαλισμός που γνωρίσαμε στην Ανατολική Ευρώπη και την Ασία ως «Κομμουνισμό» ούτε όπως τον είδαμε στη Δύση ως «Σοσιαλδημοκρατία». Μιλάμε για ένα Σοσιαλισμό που θα είναι ικανός να ξεπεράσει τις κρίσεις που δημιούργησε το κεφάλαιο και που θα μπορέσει να ξεπεράσει και τις κρίσεις που κατά καιρούς θα προκαλούνται στη βάση της «ανάπτυξης» και της εξέλιξης. Ένα Σοσιαλισμό που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας. Υπάρχει η αναγκαιότητα για ένα «Μεταβατικό Πρόγραμμα» όχι ακριβώς όπως το έθεσε ο Τρότσκι, μα όπως το προσπαθούν οι προοδευτικοί ηγέτες στη Λατινική Αμερική σήμερα. Είναι αλήθεια πως χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπαίνουν στο επαναστατικό κίνημα, μα σκοντάφτουν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό της ηγεσίας του κινήματος. Η ευθύνη λοιπόν των κομμάτων και των οργανώσεων της αριστεράς, του σοσιαλισμού, της οικολογίας, του κομμουνισμού, είναι πολύ μεγάλη. Ευθύνη πρακτικής, τακτικής μα και ιδεολογικών ερμηνειών και στόχων. Το όραμα δεν μπορεί να είναι οι «σοσιαλισμοί» του 20ου αιώνα. Ο σύγχρονος σοσιαλισμός πρέπει να είναι αυτός της ανθρώπινης ανάπτυξης. Μιας κοινωνίας σοσιαλιστικά και οικολογικά ανεπτυγμένης με στόχο τον μετασχηματισμό των αναγκών και τη μετατόπισή τους προς την ποιοτική διάσταση. Μιλάμε δηλαδή για τον επανακαθορισμό τόσο της οδού όσο και του στόχου της σοσιαλιστικής παραγωγής μέσα σε ένα οικολογικό πλαίσιο, με σεβασμό στα «αναπτυξιακά όρια» που είναι σημαντικά για τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και του οικοσυστήματος.
Σε σχέση με την παραγωγή, αυτό σημαίνει έμφαση στη χρηστική αξία και παράλληλα στην οριοθέτηση προτεραιοτήτων πρόληψης και εξασφάλισης των βασικών αναγκών, απέναντι στις προτεραιότητες που βασίζονται στην ανταλλακτική αξία. Άλλωστε οι εκπτώσεις στην πρόληψη και την εξασφάλιση των βασικών αναγκών, οδηγούν στην καταστροφή, ακόμα και με καπιταλιστικά δεδομένα.
Ας μιλήσουμε ειδικότερα για την Ελλάδα: Μια καταστροφή που θα προκαλέσει για παράδειγμα ένα πετρελαιοφόρο στο Αιγαίο, δεν θα είναι μόνο οικολογική. Η Οικολογική καταστροφή καταστρέφει και την τοπική οικονομία άρα και τις τοπικές κοινωνίες. Μια σειρά από πετρελαιοκηλίδες τεραστίων διαστάσεων, θα καταστρέψουν για δεκαετίες τον τουρισμό και την αλιεία στην περιοχή, θα στερήσουν δηλαδή από αναγκαίους οικονομικούς και φυσικούς πόρους. Την ίδια στιγμή, οι εκτροπές ποταμών και η εξάντληση των υδάτων των λιμνών για πότισμα των καλλιεργειών, λύνει μόνο προσωρινά προβλήματα, δημιουργώντας πολλαπλάσια στη συνέχεια. Με τις εκτροπές ποταμών δεν λύνεται το πρόβλημα της διαρκούς ξηρασίας και της ερημοποίησης που αντιμετωπίζουν ήδη περιοχές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο, την Αττική, την Εύβοια και αλλού (για να μη μιλήσουμε για χώρες ολόκληρες στην Αφρική, την Ασία και την Αμερική). Η καταστροφή των οικοσυστημάτων της Αράλης στο Καζαχστάν / Ουζμπεκιστάν, της Κάρλας στη Θεσσαλία , του Ασωπού στη Στερεά Ελλάδα, δεν αφορούν μόνο τους φυσιολάτρες. Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστράφηκαν οικοσυστήματα, αποφέροντας προσωρινά οφέλη. Αυτά όμως ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που χάθηκαν από τη διατήρησή τους και σήμερα οι πολίτες και οι επαγγελματίες αναζητούν λύσεις αναπλήρωσης των απωλειών. Τα τελευταία χρόνια, η περιβαλλοντική υποβάθμιση, έχει μειώσει και τη ζήτηση του Ελληνικού τουριστικού προϊόντος. Η έλλειψη ελεύθερων χώρων, η άναρχη δόμηση καταλυμάτων, η καταστροφή (φυσική και αισθητική) αρχαιολογικών χώρων και παραδοσιακών οικισμών, η μόλυνση θαλασσών και ατμόσφαιρας, η επέκταση χωρίς μέτρο και σχεδιασμό λιμανιών, αεροδρομίων, τουριστικών οικισμών, η υποχώρηση του παραδοσιακού τρόπου ζωής, έχουν καταστήσει την Ελλάδα λιγότερο δημοφιλή προορισμό, ακόμα και σε αγορές που κατείχε τα πρωτεία. Τη θέση της Ελλάδας έχουν πάρει άλλες Μεσογειακές και Βαλκανικές περιοχές όπου υπήρξε μέτρο και σχεδιασμός στην ανάπτυξη. Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι η οικολογική κατάρρευση, φρενάρει την ανάπτυξη. Αν είχαν τεθεί όρια εγκαίρως, η ανάπτυξη, ακόμα και με καπιταλιστικούς όρους, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα.
Στο όνομα της «ανάπτυξης» καταστρέφονται δάση, αποξηραίνονται λίμνες, δηλητηριάζονται καλλιέργειες, τροποποιούνται γενετικά οι ζωντανοί οργανισμοί, η πυρηνική ενέργεια χρησιμοποιείται αλόγιστα, νοθεύονται οι τροφές και γενικά τα πάντα εμπορευματοποιούνται εις βάρος των καταναλωτών. Ακόμα και οι καλλιέργειες, μετατρέπονται σε βιοκαύσιμα αυξάνοντας την πείνα στις υπανάπτυκτες και τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Την κλιματική αλλαγή που προκαλεί η δραστηριότητα της οικονομίας της Αγοράς, την πληρώνουν πρώτοι απ’ όλους οι οικονομικά ασθενέστεροι οι οποίοι πλήττονται αβοήθητοι από τις καταστροφές. Οι ίδιοι επίσης οδηγούνται λόγω ανέχειας στις φτηνές μεταλλαγμένες και χαμηλής θρεπτικής αξίας τροφές, χρησιμοποιούν οικιακό εξοπλισμό ενεργοβόρο και μη ανακυκλώσιμο και γενικά εξαναγκάζονται σε μια καθημερινότητα που καταστρέφει το περιβάλλον, συμμετέχοντας στη δημιουργία ενός φαύλου κύκλου. Η απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την αποδυνάμωση του βιομηχανικού καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού των πλούσιων κρατών. Το ίδιο εργαλείο που απελευθερώνει τους λαούς των πετρελαιοπαραγωγών χωρών αλλά και τους λαούς των χωρών που υποφέρουν από την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις υπόλοιπες συνέπειες της οικολογικής κρίσης. Σκόπιμα βέβαια, κάποιοι κύκλοι προτείνουν την πυρηνική ενέργεια ως λύση για φτηνή ηλεκτρική ενέργεια που θα βοηθήσει στη διατήρηση του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η λύση αυτή όμως δεν είναι Σοσιαλιστική. Εκτός του ότι το οικονομικό κόστος μεσοπρόθεσμα δεν είναι μικρότερα από άλλες γνωστές πηγές, το κοινωνικό θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Η πιθανότητα ατυχήματος και η άμεση συμβολή των αντιδραστήρων στην αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, θα φέρουν πολλαπλάσια καταστροφή που θα την πληρώσουν οι φτωχοί του κόσμου, όπως γίνεται ήδη με όλες τις καταστροφές.
Η χρήση ανανεώσιμων – οικολογικών πηγών ενέργειας απελευθερώνει τους λαούς από διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις που έχουν σαν αφορμή την ενέργεια. Επίσης περιορίζει την κερδοσκοπία καθώς οι πολίτες και οι κοινότητές τους γίνονται σχεδόν αυτόνομες και ελέγχουν την κατανάλωση και το κόστος της. Το κόστος της χρήσης καυσίμων που μολύνουν, το πληρώνουν οι καταναλωτές (ακριβό πετρέλαιο, πρόστιμα στη χώρα για τους ρύπους – τα οποία πληρώνουν τελικά οι πολίτες κλπ). Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων για κατασκευή εργοστασίων λιθάνθρακα, πυρηνικά εργοστάσια, αύξηση της χρήσης ΙΧ και «επένδυση» σε αυτοκινητόδρομους, απαξίωση του σιδηροδρόμου, παρεμπόδιση των ποδηλατών και των πεζών κλπ, διευκολύνει όσους θέλουν να κερδοσκοπούν σε βάρος της τσέπης μας και κυρίως της ποιότητας ζωής μας και της υγείας των παιδιών μας.
Ο Σοσιαλισμός του παρόντος και του μέλλοντος λοιπόν είναι επιτακτικός και πρέπει να έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά:
• την άμεση ανακούφιση των λαών του κόσμου από τα καθημερινά προβλήματα
• την πολιτιστική αναβάθμιση σε κάθε τόπο με διατήρηση και ενίσχυση των ιδιαίτερων στοιχείων και χαρακτηριστικών
• την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα οφέλη της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας (τεχνολογία, ανέσεις, ιατρικές ανακαλύψεις, προστασία από φυσικούς κινδύνους, μόρφωση, πολιτισμός, διάφορες επιστήμες κλπ)
• τη Λαϊκή Συμμετοχική Άμεση Συλλογική Δημοκρατία σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε είδους κομματικής γραφειοκρατίας
• την προστασία, αναβάθμιση, αποκατάσταση των οικοσυστημάτων του πλανήτη και της κάθε είδους φυσικής ζωής
• την αναδιανομή του πλούτου, χωρίς γραφειοκρατικές κλπ αγκυλώσεις
• την απόλυτη απελευθέρωση από διακρίσεις απέναντι σε φύλλο, φυλή, καταγωγή, σεξουαλικές – θρησκευτικές – πολιτιστικές επιλογές
• την υιοθέτηση οικονομικών μοντέλων τοπικής, μικρής οικονομίας
• την τοποθέτηση ως προτεραιότητα στη χρηστική, πνευματική και αισθητική αξία, τόσο της παραγωγής, όσο και του τρόπου ζωής, κόντρα στη διαφήμιση και τον καταναλωτισμό

ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΟΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ ΜΠΕΛΕΜ (ΒΡΑΖΙΛΙΑ) - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2009

Στις 2 Φεβρουαρίου, μία ημέρα μετά την τελική συνεδρίαση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Μπέλεμ της Βραζιλίας, περίπου 110 αντιπρόσωποι συμμετείχαν στη δεύτερη συνάντηση του Διεθνούς Οικοσοσιαλιστικού Δικτύου.
Η πρώτη συνάντηση του Δικτύου, προσελκύοντας 60 οικοσοσιαλιστές, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 2007 (σ.σ. - όπου συμμετείχαν με δυο μέλη τους και οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας»).
Η συνάντηση εκείνη, αποτελούμενη κυρίως από διανοούμενους του βόρειου ημισφαιρίου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δεύτερη συνάντηση έπρεπε να συγκεντρώσει οικοσοσιαλιστές του Νότου συμπεριλαμβανομένων αυτοχθόνων πληθυσμών. Ο στόχος επιτεύχθηκε πλήρως στο Μπέλεμ. Λιγότεροι από 25 αντιπρόσωποι ήταν του Βορρά (τρεις από τον Καναδά, οι άλλοι κυρίως ευρωπαίοι). Οι υπόλοιποι ήταν Νοτιοαμερικανοί κυρίως από τη Βραζιλία με μια μεγάλη ομάδα από το Περού συμπεριλαμβανομένου των βετεράνου επαναστάτη Hugo Blanco και από έναν από την Αφρική και την Ινδία.
Ένα από τα κύρια αντικείμενα της συνάντησης ήταν η εξέταση του σχεδίου της «Οικοσοσιαλιστικής Διακήρυξης του Μπελέμ», μιας αναθεωρημένης έκδοσης του «Οικοσοσιαλιστικού Μανιφέστου» που έγραψε ο Τζόελ Κόβελ και ο Μίκαελ Λόεβι, σχεδόν μια δεκαετία νωρίτερα.
Δικαίως ένα μέρος της συζήτησης κινήθηκε γύρω από τη σοφία της χρήσης του όρου «σοσιαλισμός», με τους αρνητικούς συνειρμούς του στο Περού όπου το «Φωτεινό Μονοπάτι», μία Μαοϊκή Οργάνωση, δολοφόνησε χιλιάδες χωρικούς εδώ και μια δεκαετία, αλλά στη Χιλή, όπου η αδύναμη και υποχωρητική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αυτοαποκαλείται «σοσιαλιστική», χωρίς να λέει τίποτα για τις καταχρήσεις και την καταστροφή του περιβάλλοντος στην πρώην ΕΣΣΔ. Το συμπέρασμα αυτής της συζήτησης φάνηκε να είναι η διατήρηση του ονόματος «Οικοσοσιαλισμός», με την υπενθύμιση ότι πρόκειται για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα της Κούβας και της Βενεζουέλας και όχι του «Φωτεινού Μονοπατιού» και του Τσέρνομπιλ.
Ο Τζόελ Κόβελ εξήγησε ότι εάν ο παραδοσιακός σοσιαλισμός επικεντρώθηκε στην μεγαλύτερη παραγωγή και την περισσότερη δουλειά, ο οικοσοσιαλισμός αφορά στην μετατροπή της παραγωγής και την αναδιοργάνωση των πόλεων κάτω από οικοκεντρικές αρχές, αλλά και στη μείωση των ωρών εργασίας και τον εκδημοκρατισμό των χώρων εργασίας. Μόνο τα όρια στη συσσώρευση θα σώσουν τον πλανήτη, είπε, καταλήγοντας ότι η κοινωνία θα ξεπεράσει τον καπιταλισμό, μόνο με τον Οικοσοσιαλισμό.Ο Κόβελ είπε ότι ο οικοσοσιαλισμός είναι μια νέα ιδέα, μια ιστορική ιδέα, με την πρόθεση να κινητοποιήσει εκατομμύρια κόσμου σε δράση, να ανταποκριθεί στην πρόκληση της ενεργειακής ασφάλειας, της διατροφικής ασφάλειας και της κλιματικής αλλαγής. Ενώ η «Οικοσοσιαλιστική Διακήρυξη» είναι ένα εξελισσόμενο έγγραφο, με έντονη προσπάθεια και καλή οργάνωση του δικτύου, δήλωσε, θα μπορούσε να λάβει ένα εκατομμύριο υπογραφές παγκοσμίως που να την επικυρώνουν, ή και δέκα ή ακόμα και εκατό εκατομμύρια. Ο οικοσοσιαλισμός χρειάζεται να μπει στα δρώμενα, στα συνδικάτα, παντού. Αλλά αυτό απαιτεί μια οργανωτική δομή και έναν προϋπολογισμό, που δεν υπάρχει προς το παρόν. Το Διεθνές Οικοσοσιαλιστικό Δίκτυο, είναι σχεδόν καθ’ ολοκληρία, ένας εικονικός (on line) οργανισμός. Οργανωτική δομή, υπάρχει μόνο σε μερικές χώρες.
Παρόλο που κανείς από τους αυτόχθονες Καναδούς οργανωτές της συνάντησης των «Υπερασπιστών της Γης» που έγινε στο Γουίνιπεγκ το περασμένο φθινόπωρο, δεν ήταν παρών, έχω την εντύπωση ότι θα αισθάνονταν πολύ άνετα εδώ και στη βάση των αγώνων τους κατά της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, θα ήταν στην πρώτη γραμμή του Δικτύου.
Αρκετοί εκπρόσωποι τόνισαν τη σημασία του να κάνουμε την οικολογία αποδεκτή ως κεντρικό θέμα στο ΠΚΦ και να παρουσιάσουμε τον οικοσοσιαλισμό ως το μεγαλύτερο περιβαλλοντικό κίνημα. Για την ώρα, ο οικοσοσιαλισμός είναι οριακός (νέος ως κίνημα) και με το να είναι αντικαπιταλιστικός, αντιμπεριαλιστικός, αντιρατσιστικός και σοσιαλιστικός, βρίσκεται στο περιθώριο του σημερινού περιβαλλοντικού κινήματος.
Οι επερχόμενες κατά το 2009 εκδηλώσεις & κινητοποιήσεις περιλαμβάνουν τον Οκτώβριο τους Υπερασπιστές της Μητέρας Γης στο Περού και τον Δεκέμβριο στην Κοπεγχάγη, τον Δεύτερο Γύρο της Συμφωνίας του ΟΗΕ (Κιότο), με τη δεύτερη να αναμένεται να προσελκύσει τεράστιο αριθμό περιβαλλοντιστών, ορισμένοι από τους οποίους έχουν ως στόχο να ματαιώσουν τις συνεδριάσεις.
Η συνέλευση αποφάσισε ότι απαιτείται περισσότερη δουλειά για την «Οικοσοσιαλιστική Διακήρυξη», ιδίως ώστε να είναι μικρότερη, πιο δημοφιλής και πιο δηκτική.Στην πράξη λίγα αποφασίστηκαν σχετικά με τα οργανωτικά, εκτός του ότι θα δουλέψουμε στην κατεύθυνση της θέσπισης εθνικών και περιφερειακών επιτροπών και τελικά ενός διεθνούς γραφείου.
Προφανώς, πολλή δουλειά περιμένει μπροστά μας (σχόλια του Cy Gonick).

Η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη του Μπελέμ

«Ο κόσμος υποφέρει από πυρετό λόγω της αλλαγής του κλίματος
και η ασθένεια είναι το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης».
Evo Morales, πρόεδρος της Βολιβίας, Σεπτέμβριος 2007

Η επιλογή της ανθρωπότητας
Η ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια ψυχρή επιλογή: οικοσοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Δεν χρειαζόμαστε περισσότερες αποδείξεις για τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, του παρασιτικού συστήματος που εκμεταλλεύεται εξίσου την ανθρωπότητα και τη φύση. Μοναδική του κινητήρια δύναμη είναι η επιτακτική ανάγκη προς το κέρδος και ως εκ τούτου η ανάγκη για συνεχή ανάπτυξη. Δημιουργεί με σπάταλο τρόπο περιττά προϊόντα, καταξοδεύοντας τους περιορισμένους πόρους του περιβάλλοντος και επιστρέφοντας σε αυτό μόνο τις τοξίνες και τους ρύπους. Υπό τον καπιταλισμό, το μόνο μέτρο της επιτυχίας είναι το πόσα περισσότερα πωλούνται κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα, κάθε χρόνο. Έτσι παράγονται τεράστιες ποσότητες προϊόντων τα οποία είναι άμεσα επιβλαβή για τους ανθρώπους και τη φύση, εμπορεύματα που δεν μπορούν να παραχθούν χωρίς εξάπλωση ασθενειών, καταστροφή των δασών που παράγουν το οξυγόνο που αναπνέουμε, γκρέμισμα των οικοσυστημάτων, καθώς και αντιμετώπιση των υδάτων, του αέρα και του εδάφους ως υπονόμων για τη διάθεση βιομηχανικών αποβλήτων.
Η ανάγκη του καπιταλισμού για ανάπτυξη υπάρχει σε κάθε επίπεδο, από την ατομική επιχείρηση μέχρι το σύστημα στο σύνολό του. Η ακόρεστη πείνα των εταιρειών διευκολύνεται από την ιμπεριαλιστική επέκταση σε αναζήτηση όλο και μεγαλύτερης πρόσβασης σε φυσικούς πόρους, φθηνή εργασία και νέες αγορές. Ο καπιταλισμός ήταν πάντα οικολογικά καταστροφικός, αλλά στις μέρες μας αυτές οι επιθέσεις στη Γη έχουν επιταχυνθεί. Η ποσοτική αλλαγή έδωσε τη θέση της στην ποιοτική μετατροπή, φέρνοντας τον κόσμο σε ένα ορόσημο, στο χείλος της καταστροφής. Ένα διαρκώς αυξανόμενο μέρος της επιστημονικής έρευνας έχει εντοπίσει πολλούς τρόπους με τους οποίους οι μικρές αυξήσεις της θερμοκρασίας θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες, επιπτώσεις που δεν θα τις προλαβαίνουμε, όπως η ταχεία τήξη των πάγων στη Γροιλανδία ή η απελευθέρωση του μεθανίου που είναι εγκλωβισμένο στο πέρμαφροστ (παγωμένο έδαφος) και κάτω από τον ωκεανό, γεγονότα που θα έκαναν την καταστροφική αλλαγή του κλίματος αναπόφευκτη.
Αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η υπερθέρμανση του πλανήτη θα επιφέρει ολέθριες επιπτώσεις στη ζωή ανθρώπων, ζώων και φυτών. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις θα μειωθούν δραστικά, οδηγώντας στην πείνα σε ευρεία κλίμακα. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα εκτοπιστούν από την ξηρασία σε ορισμένες περιοχές και από την άνοδο της στάθμης των ωκεανών σε άλλες. Οι χαοτικές, απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες θα γίνουν ο κανόνας. Ο αέρας, το νερό και το έδαφος, θα δηλητηριαστούν. Επιδημίες ελονοσίας, χολέρας και ακόμη πιο θανατηφόρων ασθενειών, θα πλήξουν τα φτωχότερα και πιο ευάλωτα μέλη της κάθε κοινωνίας.
Οι επιπτώσεις της οικολογικής κρίσης είναι σοβαρότερα αισθητές από εκείνους των οποίων οι ζωές ήδη μαστίζονται από τον ιμπεριαλισμό στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, αλλά και από τους απανταχού αυτόχθονες λαούς οι οποίοι είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι. Η περιβαλλοντική καταστροφή και η κλιματική αλλαγή συνιστούν μια πράξη επιθετικότητας από τους πλούσιους, ενάντια στους φτωχούς.
Η Οικολογική ερήμωση που προκύπτει από την ακόρεστη ανάγκη για αύξηση των κερδών, δεν είναι τυχαίο γνώρισμα του καπιταλισμού: είναι ενσωματωμένη στο DNA του συστήματος και δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Η προσανατολισμένη στο κέρδος παραγωγή, συνυπολογίζει ένα βραχυπρόθεσμο ορίζοντα στις επενδυτικές της αποφάσεις και δεν μπορεί να λάβει υπόψη τη μακροπρόθεσμη υγεία και σταθερότητα του περιβάλλοντος. Η ατέρμονη οικονομική ανάπτυξη είναι ασύμβατη με τα πεπερασμένα και εύθραυστα οικοσυστήματα, αλλά το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να ανεχθεί όρια στην ανάπτυξη• η σταθερή του ανάγκη για να αναπτυχθεί θα ανατρέψει οποιαδήποτε όρια που μπορεί να επιβληθούν στο όνομα της "αειφόρου ανάπτυξης". Έτσι, το εγγενώς ασταθές καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ρυθμίσει τη δική του δραστηριότητα, πολύ λιγότερο δε, να ξεπεράσει τις κρίσεις που προκαλούνται από τη χαοτική και παρασιτική του ανάπτυξη, γιατί κάτι τέτοιο θα απαιτούσε τον καθορισμό ορίων στη συσσώρευση - μια απαράδεκτη λύση για ένα σύστημα που στηρίζεται στον κανόνα: Αναπτύξου ή εξαφανίσου!
Αν ο καπιταλισμός παραμείνει το κυρίαρχο κοινωνικό σύστημα, το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι αφόρητες κλιματικές συνθήκες, εντατικοποίηση των κοινωνικών κρίσεων και εξάπλωση των πιο βάρβαρων μορφών ταξικής επικυριαρχίας, καθώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα μάχονται μεταξύ τους αλλά και με τον πλανητικό Νότο για συνεχή έλεγχο των παγκοσμίως μειούμενων φυσικών πόρων.
Στη χειρότερη περίπτωση, η ανθρώπινη ζωή μπορεί να μην επιβιώσει.
Καπιταλιστικές στρατηγικές για αλλαγή
Δεν λείπουν οι προτεινόμενες στρατηγικές για να αντιμετωπιστεί η οικολογική καταστροφή, συμπεριλαμβανόμενης της υπερθέρμανσης του πλανήτη που είναι αποτέλεσμα της αλόγιστης αύξησης των ατμοσφαιρικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Η μεγάλη πλειονότητα αυτών των στρατηγικών μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα: έχουν σχεδιαστεί από και για λογαριασμό του κυρίαρχου παγκόσμιου συστήματος: του καπιταλισμού.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το κυρίαρχο παγκόσμιο σύστημα το οποίο είναι υπεύθυνο για την οικολογική κρίση, καθορίζει επίσης τους όρους της συζήτησης σχετικά με αυτή την κρίση, με το κεφάλαιο να ελέγχει τα μέσα παραγωγής της γνώσης, όπως κάνει και με τα μέσα παραγωγής του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα. Κατά συνέπεια, οι πολιτικοί του καπιταλισμού, οι γραφειοκράτες, οι οικονομολόγοι και οι καθηγητές του, «παράγουν» ένα ατελείωτο ρεύμα προτάσεων με όλες τις παραλλαγές, πάνω στο ότι η οικολογική καταστροφή του πλανήτη μπορεί να αποκατασταθεί χωρίς διαταραχή των μηχανισμών της αγοράς και του συστήματος συσσώρευσης που «διοικεί» την παγκόσμια οικονομία.
Αλλά δεν μπορεί να υπηρετεί κανείς δυο αφεντικά - την ακεραιότητα του πλανήτη και την κερδοφορία του καπιταλισμού. Ένας πρέπει να εγκαταλειφθεί και η ιστορία δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την υποταγή της συντριπτικής πλειονότητας αυτών που δημιουργούν τις πολιτικές. Υπάρχει λοιπόν κάθε λόγος να αμφιβάλουμε ριζικά για την ικανότητα των μέτρων που θεσπίζονται, στο να ελέγξουν την ολίσθηση προς την οικολογική καταστροφή.
Πράγματι, πέρα από κάθε ωραιοποίηση, οι μεταρρυθμίσεις των τελευταίων τριάντα πέντε χρόνων, υπήρξαν μια τερατώδης αποτυχία. Βέβαια προκύπτουν μεμονωμένες βελτιώσεις, αλλά ανατρέπονται και αχρηστεύονται από την ανελέητη επέκταση του συστήματος και τον χαοτικό χαρακτήρα της παραγωγής του.
Ένα παράδειγμα αποδεικνύει την αποτυχία: στα τέσσερα πρώτα έτη του 21ου αιώνα, οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ήταν σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερες ετησίως από εκείνες της δεκαετίας του 1990, παρά την εμφάνιση του πρωτοκόλλου του Κιότο το 1997.
Το Κιότο θέτει δύο μέσα: το σύστημα εμπορίας/ανταλλαγής ποσότητας ρύπων, προκειμένου να επιτύχει ορισμένες μειώσεις εκπομπών και τα προγράμματα στον πλανητικό Νότο (τους λεγόμενους «μηχανισμούς καθαρής ανάπτυξης») για την αντιστάθμιση των εκπομπών στις εξαιρετικά βιομηχανοποιημένες χώρες. Όλα αυτά τα μέσα στηρίζονται σε μηχανισμούς της αγοράς, γεγονός που σημαίνει, πρώτα απ' όλα, ότι οι ατμοσφαιρικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μετατρέπονται σε εμπόρευμα, υπό τον έλεγχο των ίδιων συμφερόντων που δημιούργησαν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι ρυπαίνοντες δεν είναι υποχρεωμένοι να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν την δύναμη που τους δίνει το χρήμα προκειμένου να ελέγχουν την ανταλλαγή ρύπων άνθρακα για τους δικούς τους σκοπούς, οι οποίοι περιλαμβάνουν την καταστροφική εξόρυξη ακόμη περισσότερων καυσίμων με βάση τον άνθρακα. Επιπλέον, δεν υπάρχει όριο στην ποσότητα των μονάδων εκπομπών που μπορεί να πιστωθούν με τις συμμορφούμενες κυβερνήσεις.
Από τη στιγμή που η εξακρίβωση και η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων είναι αδύνατη, το καθεστώς του Κιότο δεν είναι μόνο ανίκανο να ελέγξει τις εκπομπές, αλλά επιπλέον παρέχει άφθονες ευκαιρίες για διαφυγή και εξαπάτηση όλων των ειδών. Όπως ακόμη και η Wall Street Journal το έθεσε τον Μάρτιο του 2007, η εμπορία εκπομπών ρύπων «θα φέρει χρήμα σε ορισμένες πολύ μεγάλες εταιρίες, αλλά μην πιστέψετε ούτε για ένα λεπτό ότι αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις θα έκανε πολλά για την υπερθέρμανση του πλανήτη».
Η συνάντηση του ΟΗΕ για το κλίμα που έγινε στο Μπαλί το 2007, άνοιξε το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερες καταχρήσεις κατά την επόμενη περίοδο. Η ενδιάμεση συμφωνία του Μπαλί απόφυγε οποιαδήποτε αναφορά στους στόχους για δραστική μείωση του άνθρακα που κατατέθηκαν από τους καλύτερους επιστήμονες του κλίματος (90% ως το 2050). Εγκατέλειψε τους λαούς του πλανητικού Νότου στο έλεος του κεφαλαίου, δίνοντας τη δικαιοδοσία επί της διαδικασίας στην Παγκόσμια Τράπεζα και έκανε τον συμψηφισμό της ρύπανσης από άνθρακα, ακόμα ευκολότερο.
Προκειμένου να εξασφαλίσουμε και να διατηρήσουμε αμετάβλητο το μέλλον μας, είναι αναγκαία μια επαναστατική μεταρρύθμιση, στην οποία όλοι οι επιμέρους αγώνες θα λάβουν μέρος σε ένα μεγαλύτερο αγώνα ενάντια στο ίδιο το κεφάλαιο. Αυτός ο μεγαλύτερος αγώνας δεν μπορεί να παραμείνει απλά αρνητικός και αντικαπιταλιστικός. Θα πρέπει να εξαγγείλει και να οικοδομήσει ένα διαφορετικό είδος κοινωνίας και αυτό είναι ο Οικοσοσιαλισμός.
Η Οικοσοσιαλιστική εναλλακτική
Το οικοσοσιαλιστικό κίνημα, έχει ως στόχο να σταματήσει και να αντιστρέψει την καταστροφική διαδικασία της υπερθέρμανσης του πλανήτη ειδικότερα και της καπιταλιστικής οικοκτονίας γενικότερα, καθώς και να οικοδομήσει μία ριζοσπαστική και πρακτική εναλλακτική πρόταση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Οικοσοσιαλισμός εδράζεται σε μια μεταμορφωμένη οικονομία που θα στηρίζεται στις μη οικονομικές αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικολογικής ισορροπίας. Επικρίνει τόσο την καπιταλιστική «οικολογία της αγοράς» όσο και τον παραγωγικό σοσιαλισμό, ο οποίος αγνόησε την γήινη ισορροπία και τα όριά της. Επαναπροσδιορίζει τη διαδρομή και το στόχο του σοσιαλισμού μέσα σε ένα οικολογικό και δημοκρατικό πλαίσιο.
Ο Οικοσοσιαλισμός περιλαμβάνει ένα επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα υπονοεί τον περιορισμό της ανάπτυξης και τη μετατροπή των αναγκών μέσα από μία βαθιά μετατόπιση από τα ποσοτικά στα ποιοτικά οικονομικά κριτήρια, με έμφαση στην χρηστική αξία αντί της ανταλλακτικής αξίας.
Αυτές οι στοχεύσεις απαιτούν τόσο δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στον οικονομικό τομέα, για να μπορέσει η κοινωνία συλλογικά να καθορίσει τους στόχους των επενδύσεων και της παραγωγής, όσο και την κολεκτιβοποίηση των μέσων παραγωγής. Μόνο η συλλογική λήψη αποφάσεων και ιδιοκτησία της παραγωγής μπορούν να προσφέρουν την πιο μακροπρόθεσμη προοπτική, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο για την ισορροπία και τη διατηρησιμότητα του οικολογικού αλλά και του κοινωνικού μας συστήματος.
Η απόρριψη του παραγωγισμού και η μετάβαση από τα ποσοτικά προς τα ποιοτικά οικονομικά κριτήρια, αφορούν την επανεξέταση του πως βλέπουμε τη φύση και τους στόχους της παραγωγής, αλλά και την οικονομική δραστηριότητα εν γένει. Οι βασικές δημιουργικές, οι μη παραγωγικές και οι αναπαραγωγικές ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως η φροντίδα του σπιτιού, η ανατροφή των παιδιών, η περίθαλψη, η εκπαίδευση παιδιών και ενηλίκων, αλλά και οι τέχνες, θα είναι βασικές αξίες σε μια οικοσοσιαλιστική οικονομία.
Ο καθαρός αέρας και το νερό, το γόνιμο έδαφος, η καθολική πρόσβαση σε τροφή χωρίς χημικές ουσίες και οι ανανεώσιμες μη ρυπογόνες πηγές ενέργειας, είναι βασικά δικαιώματα του ανθρώπου και της φύσης, τα οποία υπερασπίζεται ο οικοσοσιαλισμός. Μακριά από το να είναι «δεσποτική», η συλλογική χάραξη πολιτικής σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο προσμετράται στην εξάσκηση της κοινωνίας για κοινωνική ελευθερία και ευθύνη. Αυτή η ελευθερία της λήψης αποφάσεων συνιστά απελευθέρωση από τους οικονομικούς «νόμους» του προσανατολισμένου στην ανάπτυξη καπιταλιστικού συστήματος, οι οποίοι οδηγούν στην αλλοτρίωση.
Για να αποφευχθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη και άλλοι κίνδυνοι που απειλούν την ανθρώπινη και την οικολογική επιβίωση, ολόκληροι τομείς της βιομηχανίας και της γεωργίας πρέπει να καταργηθούν, να μειωθούν ή να αναδιαρθρωθούν και άλλοι πρέπει να αναπτυχθούν, παρέχοντας παράλληλα, πλήρη απασχόληση για όλους. Μια τέτοια ριζική μεταμόρφωση δεν είναι εφικτή χωρίς συλλογικό έλεγχο των μέσων παραγωγής και δημοκρατικό σχεδιασμό της παραγωγής και ανταλλαγής. Οι δημοκρατικές αποφάσεις για τις επενδύσεις και την τεχνολογική ανάπτυξη πρέπει να αντικαταστήσουν τον έλεγχο από τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, επενδυτές και τράπεζες, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο μακροπρόθεσμος ορίζοντας του κοινού καλού της κοινωνίας και της φύσης.
Τα πιο καταπιεσμένα στοιχεία της ανθρώπινης κοινωνίας, οι φτωχοί και οι αυτόχθονες λαοί, πρέπει να λάβουν πλήρως μέρος στην οικοσοσιαλιστική επανάσταση, προκειμένου να αναβιώσουν οι οικολογικά σταθεροποιητικές παραδόσεις και να δοθεί φωνή σε εκείνους που το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ακούσει. Επειδή οι λαοί του πλανητικού Νότου και των φτωχών γενικότερα είναι τα πρώτα θύματα της καπιταλιστικής καταστροφής, οι αγώνες και τα αιτήματά τους θα βοηθήσουν στο να καθορίσουμε το περίγραμμα μιας οικολογικά και οικονομικά βιώσιμης κοινωνίας εν τη γένεσή της. Ομοίως, η ισότητα των φύλων αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του οικοσοσιαλισμού και τα γυναικεία κινήματα υπήρξαν από τους πιο δραστήριους και αντιδραστικούς αντιπάλους της καπιταλιστικής καταπίεσης. Άλλοι δυνητικοί παράγοντες της οικοσοσιαλιστικής επαναστατικής αλλαγής υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες.
Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει χωρίς ένα επαναστατικό μετασχηματισμό των κοινωνικών και πολιτικών δομών με βάση την ενεργό υποστήριξη από την πλειονότητα του πληθυσμού, ενός οικοσοσιαλιστικού προγράμματος. Ο αγώνας της εργασίας - εργάτες, αγρότες, χωρίς γη και άνεργοι- για την κοινωνική δικαιοσύνη, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον αγώνα για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Ο καπιταλισμός, κοινωνικά και οικολογικά εκμεταλλευτικός και ρυπογόνος, είναι εχθρός της φύσης και της εργασίας με παρόμοιο τρόπο.
Ο Οικοσοσιαλισμός προτείνει ριζικές μεταμορφώσεις:
1. στο ενεργειακό σύστημα, αντικαθιστώντας τα καύσιμα με βάση τον άνθρακα και τα βιοκαύσιμα, με καθαρές πηγές ενέργειας υπό τον έλεγχο των κοινοτήτων: αιολική, γεωθερμική, τα κύματα, και πάνω απ 'όλα, ηλιακή ενέργεια.
2. στο σύστημα μεταφορών, με δραστική μείωση της χρήσης των ιδιωτικών αυτοκινήτων και φορτηγών και την αντικατάστασή τους από την δωρεάν και αποτελεσματική δημόσια συγκοινωνία.
3. στα σημερινά πρότυπα παραγωγής, κατανάλωσης, και οικοδόμησης, εγγενώς παρωχημένα, τα οποία βασίζονται στη σπατάλη, στον ανταγωνισμό και τη ρύπανση, παράγοντας μόνο ανθεκτικά και ανακυκλώσιμα αγαθά και αναπτύσσοντας «πράσινη» αρχιτεκτονική.
4. στην παραγωγή και τη διάθεση τροφίμων, μέσω της υπεράσπισης της κυριαρχίας των τοπικών τροφίμων όσο αυτό είναι δυνατόν, της εξάλειψης των ρυπογόνων βιομηχανικών αγροτικών επιχειρήσεων, τη δημιουργία βιώσιμων αγροσυστημάτων και δρώντας ενεργά για την ανανέωση της γονιμότητας του εδάφους.
Το να θεωρητικοποιούμε και να εργαζόμαστε προς υλοποίηση του στόχου του «πράσινου» σοσιαλισμού, δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει επίσης να αγωνιζόμαστε για συγκεκριμένες και επείγουσες μεταρρυθμίσεις άμεσα. Χωρίς καμία ψευδαίσθηση σχετικά με τον «καθαρό καπιταλισμό», πρέπει να εργαστούμε για να επιβληθούμε στους φορείς της εξουσίας (κυβερνήσεις, εταιρείες, διεθνείς οργανισμούς) και να επιτύχουμε κάποιες στοιχειώδεις αλλά ουσιαστικές άμεσες αλλαγές:

• δραστική και εντατική μείωση των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου,
• ανάπτυξη των καθαρών πηγών ενέργειας,
• παροχή ενός εκτεταμένου συστήματος δωρεάν δημόσιας συγκοινωνίας,
• σταδιακή αντικατάσταση των φορτηγών από τα τρένα,
• δημιουργία προγραμμάτων απορρύπανσης,
• εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και των στρατιωτικών δαπανών.
Αυτά και παρόμοια αιτήματα είναι στο επίκεντρο της ατζέντας του κινήματος της Παγκόσμιας Δικαιοσύνης και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, τα οποία έχουν προωθήσει (μετά το Σηάτλ το 1999) τη σύγκλιση των κοινωνικών και περιβαλλοντικών κινημάτων σε ένα κοινό αγώνα κατά του καπιταλιστικού συστήματος.
Η περιβαλλοντική αποσάθρωση, δεν θα εμποδιστεί σε αίθουσες συνεδρίων ή με διαπραγματεύσεις για Συνθήκες. Μόνο η μαζική δράση μπορεί να κάνει τη διαφορά. Οι εργαζόμενοι των πόλεων και της υπαίθρου, οι λαοί του πλανητικού Νότου και οι αυτόχθονες λαοί είναι στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα ενάντια στην περιβαλλοντική και την κοινωνική αδικία, στις μάχες ενάντια στις εκμεταλλεύτριες και ρυπογόνες πολυεθνικές, στις δηλητηριώδεις αγροεπιχειρήσεις, τους γενετικά τροποποιημένους σπόρους που εισβάλουν στο πιάτο μας, στα βιοκαύσιμα που το μόνο που κάνουν είναι να οξύνουν την ήδη υπαρκτή διατροφική κρίση. Πρέπει να προχωρήσουμε αυτά τα κοινωνικά - περιβαλλοντικά κινήματα και να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των αντικαπιταλιστικών οικολογικών κινημάτων στο Βορρά και το Νότο.
Αυτή η Οικοσοσιαλιστική διακήρυξη είναι μια πρόσκληση σε δράση. Η εδραιωμένη άρχουσα τάξη είναι ισχυρή, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα αποκαλύπτει κάθε μέρα την οικονομική και ιδεολογική του πτώχευση, αδύναμο να ξεπεράσει την οικονομική, οικολογική, κοινωνική, διατροφική και τις άλλες κρίσεις που αυτό προκαλεί. Οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης είναι ζωντανές και ζωτικές. Σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, περιφερειακό και διεθνές, αγωνιζόμαστε για να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό σύστημα βασισμένο στην κοινωνική και οικολογική δικαιοσύνη.

(μετάφραση από τα αγγλικά, Τάσος Πανταζίδης)

ΤΑ «ΠΡΑΣΙΝΑ ΑΛΟΓΑ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Ο Κος Γ.Παπανδρέου, μιλά συνεχώς για «πράσινη ανάπτυξη». Αναφέρεται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στο φυσικό αέριο, στην εξοικονόμηση νερού και μείωση φυτοφαρμάκων στη γεωργία, στην ανακύκλωση και σε φιλικό προς το περιβάλλον τουρισμό και συγκοινωνίες. Πρόκειται όμως για «πράσινα άλογα». Για αναποτελεσματικά ημίμετρα δηλαδή που εκφωνούνται από επίσημα χείλη.
Τις πιο πάνω θέσεις έχει ανακοινώσει ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μιλώντας στους Έλληνες Βιομήχανους μαζί με μέτρα που δείχνουν τον αληθινό προσανατολισμό: Μίλησε παράλληλα για διατήρηση «εκσυγχρονισμένων» μονάδων λιγνίτη, δημιουργία ιδιωτικών αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, ανταγωνιστικά ελληνικά αγροτικά προϊόντα, ταφή απορριμμάτων, αλλαγή του στόλου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και στροφή στον ποιοτικό τουρισμό. Μιλά δηλαδή για νέες ευκαιρίες κερδών για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, με προκάλυμμα την προστασία του περιβάλλοντος. Στην ουσία όμως προτείνει πολιτικές που αναιρούν τις υποτιθέμενες αγαθές προθέσεις. Καπιταλισμός / κέρδη και περιβάλλον, δεν συμβιβάζονται.
Λύση είναι οι Οικοσοσιαλιστικές και όχι οι «« Σοσιαλιστικές»» πολιτικές.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Σχόλιο του Σαλίμ Τσουντρί, μετανάστη από το Πακιστάν.

Ζω στην Ελλάδα εδώ και 14 χρόνια. Όλο το προηγούμενο διάστημα οι μετανάστες και οι μετανάστριες έβρισκαν σχετικά εύκολα δουλειά: στην οικοδομή, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στη βιοτεχνία, στο εμπόριο, στην καθαριότητα. Βέβαια πάντα υπήρχαν φαινόμενα εκμετάλλευσης (χαμηλά μεροκάματα, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες και αργίες, σεξουαλικές παρενοχλήσεις). Τώρα τελευταία όμως η εκμετάλλευση αρχίζει να γίνεται κανόνας. Οι μετανάστες εργαζόμενοι, ενίσχυσαν τα προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία και συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη της χώρας και την αύξηση του ΑΕΠ. Τώρα όμως, γίνονται τα εύκολα θύματα της κρίσης. Η εντατικοποίηση και η εκμετάλλευση έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Τα αφεντικά θέλουν να μας χωρίσουν σε ντόπιους και ξένους εργάτες. Θέλουν να στρέψουν τους μεν ενάντια στους δε. Την κρίση δεν την προκάλεσαν οι εργάτες. Η κρίση προκαλείται από τα τεράστια κέρδη των επιχειρηματιών, ενάντια στις ζωές μας. Οι εργαζόμενοι έχουν μόνο ένα όπλο. Ενωμένοι, Έλληνες και μετανάστες να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν και να πουν στα αφεντικά:
Εμείς σας κάναμε πλούσιους. Τώρα πληρώστε εσείς την κακοδιαχείριση. Δεν σας παραχωρούμε τίποτα.

ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

Κωνσταντίνα Γεωργά - Ειδικευμένη σε θέματα βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής.


Τα κτήρια είναι υπεύθυνα για το 40% περίπου της συνολικής τελικής κατανάλωσης ενέργειας σε εθνικό επίπεδο. Η κατανάλωση αυτή, είτε σε μορφή θερμικής (κυρίως πετρέλαιο) είτε σε μορφή ηλεκτρικής ενέργειας, έχει ως αποτέλεσμα, εκτός της σημαντικής οικονομικής επιβάρυνσης και τη μεγάλη επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με ρύπους, κυρίως διοξείδιο του άνθρακα (CO2), που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης στα κτήρια, επιτυγχάνεται με απλές μεθόδους και τεχνικές, με τον κατάλληλο σχεδιασμό των κτιρίων (βιοκλιματική αρχιτεκτονική) και με συστήματα και τεχνολογίες, όπως τα παθητικά ηλιακά συστήματα.
Η βιοκλιματική αρχιτεκτονική αφορά στο σχεδιασμό κτιρίων και χώρων (εσωτερικών και εξωτερικών - υπαίθριων) με βάση το τοπικό κλίμα, αξιοποιώντας την ηλιακή ενέργεια και άλλες περιβαλλοντικές πηγές. Βασικά στοιχεία του βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτελούν τα παθητικά συστήματα που ενσωματώνονται στα κτίρια με στόχο την αξιοποίηση των περιβαλλοντικών πηγών (π.χ. ήλιο, αέρα - άνεμο, βλάστηση, νερό, έδαφος, ουρανό) για θέρμανση, ψύξη και φωτισμό των κτιρίων. Ο βιοκλιματικός σχεδιασμός εξαρτάται από το τοπικό κλίμα και βασίζεται στις παρακάτω αρχές: Α) Θερμική προστασία των κτηρίων τόσο το χειμώνα, όσο και το καλοκαίρι, ιδιαίτερα με την κατάλληλη θερμομόνωση και αεροστεγάνωση του κτιρίου και των ανοιγμάτων του. Β) Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας για τη θέρμανση των κτιρίων τη χειμερινή περίοδο και για φυσικό φωτισμό όλο το χρόνο. Αυτό επιτυγχάνεται με τον προσανατολισμό των χώρων και ιδιαίτερα των ανοιγμάτων και την διαρρύθμιση των εσωτερικών χώρων. Γ) Προστασία των κτηρίων από τον καλοκαιρινό ήλιο, κυρίως μέσω της σκίασης. Δ) Απομάκρυνση της θερμότητας που το καλοκαίρι συσσωρεύεται μέσα στο κτίριο με φυσικό τρόπο προς το εξωτερικό περιβάλλον. Ε) Βελτίωση του κλίματος έξω και γύρω από τα κτήρια, με τον βιοκλιματικό σχεδιασμό των χώρων γύρω και έξω από αυτά.
H βιοκλιματική αρχιτεκτονική είναι ένας νέος τρόπος να μιλήσουμε για τον παραδοσιακό τρόπο οικοδόμησης: «εκμετάλλευση» του ήλιου, του αέρα, του νερού και της γης. Παραδείγματα πολλά. Όπως οι ιθαγενείς των τροπικών δασών, που κατασκευάζουν ξυλοκαλύβες ανοικτές από παντού, που εξασφαλίζουν, όμως, βαθιά σκιά στους χρήστες τους. Αντίθετα, οι στέγες από μπετόν ή από σίδηρο, δεν μπορούν να αντανακλάσσουν την ηλιακή ακτινοβολία. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, χρησιμοποιεί το καλύτερο μονωτικό: την πέτρα. Σε πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς οι δρόμοι είναι στενοί για να κυκλοφορεί ο αέρας και να δημιουργεί ρεύματα. Όλα τα σπίτια στα άνυδρα νησιά του Αιγαίου έχουν ταράτσες για να μαζεύουν το νερό.
Ένα βιοκλιματικό σπίτι μπορεί να βελτιώνει το μικροκλίμα ακόμα και όταν τα γύρω του, αδικημένα από την κατασκευή τους, δημιουργούν μιαν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ακόμα και ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες της Αθήνας. Υπάρχουν επίσημες ενδείξεις ότι ένα τέτοιο σπίτι έχει 40% οικονομία στη θέρμανση και πολύ καλό αερισμό. Μπορεί να φτάσει σε μείωση των λογαριασμών, ως και 60%.
ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΒΙΟΚΛΙΜΑΤΙΚΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ
-Χρησιμοποιούνται μόνο παθητικά συστήματα ψύξης / θέρμανσης.
-Υπάρχει σωστός προσανατολισμός των ανοιγμάτων του σπιτιού (π.χ. μεγάλα ανοίγματα στο Νότο και μικρά παράθυρα στο Βορρά).
-Για τη θέρμανση μπορεί να υπάρχει θερμοκήπιο με διπλό τζάμι και τοίχος που αποθηκεύει την ηλιακή ενέργεια υπό μορφή θερμότητας (τρόμπ).
-Υπάρχει διαμπερής αερισμός με παράθυρα σε νευραλγικά σημεία του κτηρίου.
-Αξιοποίηση της ηλιακής ενέργειας
-Θερμική προστασία κτιρίων
-Προστασία μέσω σκίασης
-Συστήματα και τεχνικές παθητικού δροσισμού
-Βελτίωση - ρύθμιση των περιβαλλοντικών συνθηκών
-Φυσικός φωτισμός
-Βελτίωση ή ακόμα και δημιουργία μικροκλίματος.
Ο οικοδομικός τομέας συμμετέχει στην παραγωγή CO2, όχι μόνο εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων για την ψύξη/θέρμανση των σπιτιών, αλλά επειδή για την εξόρυξη, την κατασκευή και τη μεταφορά των οικοδομικών υλικών καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες ενέργειας, άρα ακόμα περισσότερα ορυκτά καύσιμα.
Ένα κτήριο «ρυπαίνει» επιπλέον όταν αποβάλλει στο χώμα, στο νερό ή στον αέρα, τοξικές ουσίες. Για παράδειγμα, τα διαλυτικά χρωμάτων αποτελούν βασικό συντελεστή της δημιουργίας φωτοχημικού νέφους. Στον αντίποδα αυτών βρίσκονται τα οικολογικά υλικά, αυτά που είναι κατά το δυνατόν φυσικά, δεν χρειάζονται μεγάλη ενέργεια για την παραγωγή τους, δεν έχουν τοξική δράση, ενώ απορροφούνται και διαλύονται εύκολα μετά το τέλος της χρήσης τους.
Σε κλίμα με ηλιοφάνεια σαν της Ελλάδας, μπορούμε να έχουμε 100% θερμική αυτοτέλεια. Τα φωτοβολταϊκά μπορούν να καλύψουν και τη μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρισμού που χρειαζόμαστε.
Υπάρχει και βιοκλιματική πολεοδομία. Ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός, δεν έχει καμία αναφορά στο πώς ένα σύστημα πόλης μπορεί να αξιοποιήσει τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και τη γη. Ακόμα και μελέτες πανεπιστημιακών για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί το κλίμα ώστε να επιτευχθεί πολεοδομική άνεση, για την Κεντρική Αγορά της Αθήνας, για το ολυμπιακό χωριό και άλλες, δεν λαμβάνονται υπόψη καθώς θίγονται οικονομικά συμφέροντα εργολαβιών. Αν το κτήριο σχεδιαστεί σύμφωνα με τις αρχές τις βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής και λειτουργήσει ορθολογικά τότε σε κάποιο χρονικό διάστημα (ανάλογο της επένδυσης που έχει γίνει), εξοικονομώντας ενέργεια θα «αποδίδει χρήματα» σε σχέση με τα συμβατικά κτήρια. Η επιπλέον οικονομική επιβάρυνση της επένδυσης αποσβένεται σε περίπου οκτώ χρόνια. Κατασκευάζοντας ένα κτήριο, σύμφωνα με τις βιοκλιματικές αρχές, το θωρακίζουμε προστατεύοντάς το έτσι από το κρύο και τη ζέστη. Επίσης συντελούμε στη μείωση των εκπομπών CO2 που ευθύνεται για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κατανάλωση ενέργειας προκαλεί περιβαλλοντική υποβάθμιση. Αντίθετα, τα βιοκλιματικά και χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης κτήρια βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων μέσα σε αυτά. H ποιότητα ζωής σ' ένα βιοκλιματικό σπίτι δεν συγκρίνεται με αυτήν του συμβατικού, όσα μηχανήματα κι αν έχουμε εφοδιαστεί για να το φωτίζουμε, να το αερίζουμε, να το ζεσταίνουμε, να το κρυώνουμε. Εκτός αυτού συμμετέχουμε στον αγώνα των λογικών ανθρώπων για βιώσιμο περιβάλλον,
(Οι φωτογραφίες είναι από βιοκλιματικά κτήρια στην περιοχή του Αμβούργου της Γερμανίας. Μπορείτε να διακρίνετε δένδρα εντός του κτηρίου και γκαζόν στις οροφές αντί για κεραμίδια ).

ΟΧΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

Όσο κι αν σας φαίνεται αδιανόητο, στο κλειστό νεκροταφείο της Νεάπολης Νίκαιας, η ιθαγενής μας Αριστερά , προσπαθεί να κατασκευάσει ….. σχολείο. Ναι καλά διαβάσατε. Σχολείο. Παρά την αντίθετη άποψη του Οργανισμού Αθήνας και του Υπουργείου Υγείας, με τη σύμφωνη γνώμη του περιβαλλοντικά ευαίσθητου ΥΠΕΧΩΔΕ, χάριν ψηφοθηρίας, τόσο η Διοίκηση του Δήμου (ΚΚΕ) όσο και η χωρίς εκλεγμένο Σύμβουλο παράταξη που στήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ (ΣΥΝ, ΚΟΕ, ανένταχτοι) επιμένουν στην ανέγερση σχολείου σε ένα χώρο όπου δεν έχουν ακόμα απομακρυνθεί τάφοι και οστά (!) από το έδαφος. Ο Δήμος μάλιστα προχώρησε σε επιχωματώσεις, καταφέρνοντας απλά να μολυνθεί και το νέο χώμα. Καμία περιβαλλοντική ή άλλη μελέτη δεν έχει γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Πριν τις εκλογές του 2006, για ψηφοθηρικούς λόγους, οι αντιμαχόμενες παρατάξεις, ελάχιστα είχαν ψελλίσει για το θέμα. Η υποκρισία όμως είναι πως οι «σύντροφοι» που ωρύονταν «ούτε ένα μέτρο τσιμέντο» στο Ελληνικό ή στον Ελαιώνα, στην περιοχή τους στηρίζουν το «καλό» τσιμέντο. Για την αποκατάσταση της αλήθειας, το 19ο Δημοτικό Σχολείο, θα μπορούσε να στεγαστεί στον χώρο που βρίσκεται και τώρα, αν κατεδαφιζόταν το παλιό ισόγειο κτίσμα και τη θέση του έπαιρνε διώροφο, σύγχρονο. Αυτό όμως δεν εξυπηρετεί τους «επαναστάτες». Η αντιπολίτευση σιωπά, εκτός του πρώην Δημάρχου Νίκαιας και Πειραιά, Στ.Λογοθέτη, ο οποίος έχει οδηγήσει το θέμα στη Δικαιοσύνη. Στη φωτογραφία (από το Google Earth) φαίνονται τα κτήρια του υπάρχοντος σχολείου που αν αντικατασταθούν με νεότερα, υπερκαλύπτουν τις ανάγκες.

ΖΩΓΡΑΦΟΥ: Τσιμέντο το πράσινο με πρόσχημα... Πανεπιστήμιο

Την τσιμεντοποίηση μιας ακόμη έκτασης πρασίνου στην περιοχή Ζωγράφου δρομολογεί με συνοπτικές διαδικασίες ο Δήμος, ο οποίος μάλιστα προβάλλει ως δικαιολογία τη δημιουργία ενός «πρότυπου Δημοτικού πανεπιστημίου». Οι κάτοικοι βρίσκονται στο πόδι αντιδρώντας στα σχέδια του Δημάρχου, καταγγέλλοντας ότι πίσω από τις εξαγγελίες για την ίδρυση πανεπιστημίου «κρύβεται η ανέγερση ενός μεγάλου συνεδριακού κέντρου με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος». Αλλά και στην περίπτωση που δεν καταφέρει να δημιουργήσει πανεπιστήμιο, ο Δήμαρχος έχει έτοιμη την εναλλακτική λύση, που μάλλον φαίνεται η πιθανότερη. Θα χρησιμοποιήσει τις κτηριακές εγκαταστάσεις για εμπορικούς σκοπούς, ενώ προσανατολίζεται να μεταστεγάσει εκεί και το Δημαρχείο. Το σχέδιο του Δημάρχου Ζωγράφου προβλέπει την κατασκευή ενός τεράστιου κτιρίου στην έκταση 17 στρεμμάτων που βρίσκεται στο Νέο Τέρμα Ζωγράφου. Το κτίριο θα καταλαμβάνει έκταση 14,5 στρεμμάτων και θα περιλαμβάνει υπόγειο πάρκινγκ χωρητικότητας 500 θέσεων, χώρους διαλέξεων, υποδοχής, καταλύματα, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, αμφιθέατρα κ.ά. Επίσης δεν έχει καθοριστεί ούτε η κατεύθυνση του Δημοτικού πανεπιστήμιου. Εάν τα σχέδια δεν ολοκληρωθούν προς αυτή την κατεύθυνση, ο Δήμος θα αλλάξει προσανατολισμό και το κτήριο θα χρησιμοποιηθεί για εμπορικές χρήσεις, όπως για παράδειγμα για τη διοργάνωση συνεδρίων, θεατρικών παραστάσεων, διαλέξεων κ.ά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η έκταση των 17 στρεμμάτων, από τις λίγες που έχουν απομείνει στην πυκνοδομημένη περιοχή Ζωγράφου, θα οικοδομηθεί. Ποια ακριβώς θα είναι η χρήση του κτιρίου, δεν απασχολεί ιδιαίτερα τους κατοίκους, καθώς το μόνο που ζητούν είναι η έκταση να μετατραπεί σε χώρο πρασίνου και αναψυχής.
Έχουν συγκροτήσει για τον σκοπό αυτό επιτροπή, η οποία δραστηριοποιείται για τη διάσωση των εναπομεινάντων ελεύθερων χώρων της περιοχής.
Κάτοικοι και παρατάξεις της αντιπολίτευσης έχουν προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με βασικό αίτημα να μην οικοδομηθεί ο χώρος. Στο μεταξύ προσπαθούν όπως λένε «με νύχια και με δόντια» να αποτρέψουν ενέργειες της δημοτικής αρχής που κατά καιρούς προσπαθεί να περιφράξει τον χώρο. Παράλληλα έχουν προχωρήσει στη δενδροφύτευση πεύκων, τα οποία τα φροντίζουν και τα ποτίζουν μόνοι τους.
Ένα ακόμη συνεδριακό κτήριο δεν χρειάζεται, ειδικά δίπλα στα κτήρια του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου. Αντίθετα, αν μείνει ελεύθερη η έκταση, θα αποτελέσει μια όαση στην τόσο πυκνοκατοικημένη περιοχή. Το Λεκανοπέδιο διαθέτει μόλις 2,55 τετραγωνικά μέτρα πράσινο ανά κάτοικο και βρίσκεται στον πάτο του καταλόγου των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Ειδικά στις πυκνοδομημένες γειτονιές του Δήμου Αθηναίων, αλλά και στου Ζωγράφου, με τους ιδιαίτερα υψηλούς συντελεστές δόμησης, η αναλογία είναι μόλις 0,4 τετραγωνικό ανά κάτοικο, κάτι περισσότερο από... τίποτα. Στην κορυφή του ευρωπαϊκού μέσου όρου εξακολουθούν να παραμένουν το Αμστερνταμ, με 27 τετραγωνικά, και το Βερολίνο με 13.

ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ;

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες σε όλο τον κόσμο, διαπίστωσαν λόγω της κρίσης μείωση των κερδών τους και αποφάσισαν να κόψουν μισθούς, συντάξεις και επιδόματα των εργαζομένων, απολύοντας παράλληλα όσους εργαζόμενους «περισσεύουν». Ανέκαθεν επικαλούνταν ότι εκείνοι ρισκάρουν τα λεφτά τους και γι’ αυτό δεν έδιναν μεγάλες αυξήσεις, δεν μείωναν τις ώρες εργασίας και δεν έδιναν περισσότερες παροχές. Τώρα που λιγόστεψαν τα υπερκέρδη τους, θέλουν το «ρίσκο» να το πληρώσουμε εμείς. Στην υπηρεσία των εργοδοτών μάλιστα, οι διάφοροι οικονομολόγοι, αυτοί που απέτυχαν να προβλέψουν την κρίση, αυτοί που έστελναν τον κοσμάκη να αγοράζει μετοχές «φούσκες», έρχονται τώρα να προτείνουν σχέδια εξόδου από την κρίση.
Οι διαδοχικές κρίσεις, είναι βασικό συστατικό του καπιταλισμού. Είναι μέρος της «οικονομίας του τρελοκομείου» της αγοράς. Οι αγορές ποτέ δεν αυτορυθμίζονται, ζητάνε πάντα τα χρήματά μας, ενίοτε και το αίμα μας.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΩΣΟΥΜΕ. Δεν υπάρχει προοδευτική πρόταση για την οικονομία της αγοράς όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ και συνέταιροι). Ο Καπιταλισμός δεν αναμορφώνεται. Ανατρέπεται.
Το μέλλον μας δεν είναι ο Καπιταλισμός. Είναι ο Οικοσοσιαλισμός.

Ρήγας Φεραίος

Αποσπάσματα από τον Θούριο, για την ταξική και Βαλκανική ενότητα, ενάντια στους δυνάστες.
……Καλλιώναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, Παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά, και φυλακή. ….Σκοτώθηκαν κι' Aγάδες, με άδικον σπαθί. Kι' αμέτρητ' άλλοι τόσοι, και Τούρκοι, και Ρωμιοί…. Σ' Aνατολή και Δύσι, και Nότον και Bοριά, Για την Πατρίδα όλοι, νάχωμεν μια καρδιά. Στην πίστιν του καθ' ένας, ελεύθερος να ζη, Στην δόξαν του πολέμου, να τρέξωμεν μαζύ. Βουλγάροι, κι' Αρβανήτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, Aράπιδες, και άσπροι, με μια κοινή ορμή. Για την ελευθερίαν, να ζώσωμεν σπαθί, Πως είμασθ' αντρειωμένοι, παντού να ξακουσθή…… Ν' ανάψωμεν μία φλόγα, σε όλην την Τουρκιά, Nα τρέξ' από την Μπόσνα, και ώς την Αραπιά….

ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Την Τετάρτη 4 Μάρτη, πέθανε ο σύντροφος και συναγωνιστής Γιώργος Μαύρος, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΚΟΑ.
Ο Γιώργος Μαύρος αγωνιζόταν για τα δίκαια του λαού μας από τη νεανική του ηλικία, την εποχή του Ρήγα και του ΚΚΕ εσωτερικού, μέχρι σήμερα.
Ήταν εκπαιδευτικός με έντονη συνδικαλιστική δράση.
Συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις στο εγχείρημα της συγκρότησης και διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας και τη δική μας ένταξη σε αυτόν.
Ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα πολιτισμού, λαογραφίας και περιβάλλοντος.
Πάνω απ’ όλα όμως ήταν ένας καλός φίλος και σύντροφος με τον οποίο μοιραζόμασταν πολλές κοινές ιδέες και απόψεις.
Θα μείνει παντοτινά στη μνήμη μας ως ένα παράδειγμα ανιδιοτελούς αγωνιστή της Αριστεράς.
Καλό ταξίδι Γιώργο.
Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας».

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ

Του Δημήτρη Γεωργά (Φυσιολατρικό & Κοινωνικό Κίνημα Κρίκος του Λαού )

Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ή αλλιώς αποκαλούμενοι «ιδιωτική πρωτοβουλία», είναι περί τις 800.000 και με τους υπαλλήλους που απασχολούν, τους λογιστές, τους πλασιέ, τους εργάτες, τις οικογένειές τους, τους υπολογίζω περίπου πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό. Όταν βάζουν λουκέτο στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις τους, μπαίνουν όλοι στις ουρές των ανέργων. Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν στην μοίρα τους ενώ, όλοι σχεδόν τους απομυζούν. Είναι σαν μια «ισχνή αγελάδα, που όλοι την αρμέγουν χωρίς κανείς να φροντίζει να την ταΐζει». Βλέπουμε να κατεβάζουν τα ρολά των καταστημάτων τους, με απρόβλεπτες για την κοινωνία συνέπειες (μέχρι θανάτους και αυτοχειρίες έχουμε).
Για να ορθοποδήσουν, πρέπει να πάρουν χαμηλότατα δάνεια με ευκολίες αποπληρωμής για να βάλουν πράγματα στα ράφια τους, ή να ενισχύσουν τις επιχειρήσεις τους, για να μην έχουμε τον «θάνατο του εμποράκου». Πρέπει η Κυβέρνηση μαζί με την αντιπολίτευση να βρει τρόπους υποστήριξης με σχέδια και αναφορές.
Εάν δεν γίνει αυτό και τους φέρεστε σαν «Ιαβέρηδες», τότε, κακό της κεφαλής τους, όπως λένε οι Κρητικοί στις μαντινάδες τους. «Η αγελάδα θα ανακαλύψει την δύναμή της και θα παρασύρει πασσάλους που την έχουν δέσει» και στην προκειμένη περίπτωση δεν θα δώσει ψήφο στα «αφεντικά» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Ειδικά όταν βλέπουν πως οι πόλεις γεμίζουν πολυκαταστήματα χιλιάδων τετραγωνικών όπου δουλεύουν οι σύγχρονοι σκλάβοι των 680 ευρώ, όλη μέρα. Οι μικροέμποροι, όσοι άντεξαν την επέλαση των σούπερ μάρκετ, δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τη διαφήμιση, τα εξαντλητικά ωράρια και τις χαμηλές τιμές. Έτσι συντηρούν τα καταστήματά τους με ζημία, ώσπου να πάρουν σύνταξη ή κλείνουν. Στις γειτονιές τα άδεια μαγαζιά πληθαίνουν.
Όσο για τους καταναλωτές, η φτώχεια δεν τους επιτρέπει να στηρίξουν το έστω και λίγο ακριβότερο της γειτονιάς.
Το ξανατονίζουμε ότι είναι όλοι μαζί πάνω από τον μισό Ελληνικό πληθυσμό.
«Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω».

ΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΙΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ
Κάθε 3-4 χρόνια, οι αγρότες της χώρας αναγκάζονται από τις συνθήκες να προβαίνουν σε κινητοποιήσεις, μεταξύ των οποίων και τα μπλόκα. Πράγματι, όταν οι μεγαλέμποροι προσφέρουν π.χ. 0,015 του ευρώ για ένα κιλό πορτοκάλια, πολύ – πολύ λιγότερο απ’ότι χρειάζεται μόνο για να μαζευτούν δηλαδή, λογικό είναι να έρχεται η απόγνωση στους αγρότες. Τούς γονάτισε το κόστος παραγωγής, που δεν καλύπτεται από τις τιμές διάθεσης των προϊόντων τους στο εμπόριο. Την ίδια στιγμή οι τιμές καταναλωτή παραμένουν στα ύψη, από τους μεσάζοντες, την ασυδοσία και την αισχροκέρδεια.
Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη αγροτικής πολιτικής, τόσο από τα κόμματα εξουσίας, όσο και από τα κόμματα της αριστεράς.
Τα 500 εκατομμύρια ευρώ που θα διαθέσει το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν το συνολικό πρόβλημα. Άλλωστε και να έφταναν, δεν υπάρχει σχέδιο για αξιοποίησή τους. Τα χρήματα του ελληνικού κρατικού προϋπολογισμού αλλά και τα χρήματα της Ε.Ε. που δίνονται μέσω επιδοτήσεων εδώ και δεκαετίες, απλά διανέμονται και δεν αξιοποιούνται.
Ο αγροτικός τομέας δεν εκσυγχρονίσθηκε, δεν οργανώθηκε, δεν κατασκευάστηκαν έργα υποδομής, δεν αναπτύχθηκαν και δεν επεκτάθηκαν οι συνεταιρισμοί ώστε να συνδεθούν και με το κίνημα των καταναλωτών, για να παραμεριστούν οι μεσάζοντες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και τους παραγωγούς και τους καταναλωτές. Με την ένταξη στην ΟΝΕ και την εφαρμογή της ΚΑΠ, οι αγρότες σύρθηκαν σε αυτή την κατάσταση και είναι τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Με τις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν από την παγκοσμιοποίηση της αγοράς και την κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Έλληνας αγρότης θα έπρεπε να λειτουργεί συλλογικά, όχι μόνο για την παραγωγή προϊόντων, αλλά και για τη μεταποίηση και τη διάθεσή τους απευθείας στην κατανάλωση. Βασικό εργαλείο για την εφαρμογή μιας αποτελεσματικής αγροτικής πολιτικής είναι η λειτουργία και η ανάπτυξη ενός υγιούς συνεταιριστικού κινήματος, κατά το μοντέλο της Σουηδίας, το θαυμαστό παράδειγμα της Κύπρου, αλλά και ορισμένων οργανώσεων στην Ελλάδα, όπως των μαστιχοπαραγωγών της Χίου, των παραγωγών των Πεζών της Κρήτης, της Νεμέας, της Ζίτσας, του Κρόκου της Κοζάνης κ.ά. Οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, δέχθηκαν πολλά χτυπήματα από την μεταξική δικτατορία, την Κατοχή, την απριλιανή χούντα, αλλά δυστυχώς και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.
Στη φάση της μεγάλης ανάπτυξής του μετά τη δικτατορία, το συνεταιριστικό κίνημα δέχτηκε τα πρώτα χτυπήματα από τον κομματισμό στη δεκαετία του 1980, όταν το ΠΑΣΟΚ, επιχειρώντας την άλωσή του, οδήγησε μεγάλες οργανώσεις στη χρεοκοπία και στη διάλυση. Η Νέα Δημοκρατία, παρ' όλο που με το πρόγραμμά της υποσχέθηκε εξυγίανση, στήριξη και ανάπτυξη, έδωσε τη χαρακτηριστική βολή στους συνεταιρισμούς, διότι, πολύ απλά, η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της δεν συμπορεύεται με την ιδέα των συνεταιρισμών.
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, έχουν και οι ίδιοι οι αγρότες για την κατάρρευση του συνεταιριστικού κινήματος. Ορισμένοι, μάλιστα, είχαν το θάρρος να το ομολογήσουν και στις τηλεοπτικές κάμερες, που κατέγραφαν δηλώσεις στα μπλόκα. Σήμερα πληρώνουν όλοι, και θα πληρώσουν ακόμη, βαρύ τίμημα για το μεγάλο έγκλημα διάλυσης των συνεταιριστικών οργανώσεων.
Δεν μπορεί κάθε αγρότης χωριστά να έχει γνώσεις όπως ξένες γλώσσες και εξοικείωση με το Ιντερνετ και γνώση των κανόνων του μάρκετινγκ για να προωθήσουν και να παρουσιάσουν προϊόντα ποιοτικά και με ταυτότητα. Δεν μπορούν να το κάνουν οι περισσότεροι αγρότες μόνοι τους, μπορούν όμως να το κάνουν οι οργανώσεις τους: οι συνεταιρισμοί, οι ομάδες παραγωγών, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα στελεχωθούν με ανθρώπους που έχουν τέτοιες γνώσεις και όχι από ισόβιους υπαλλήλους που διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια. Αυτά θα μπορούσαν να γίνουν από ομάδες παραγωγών και συνεταιρισμούς «άλλου είδους», όχι σαν τους ερειπωμένους του παρελθόντος, που τους έφαγε ο σκώρος της κομματικοκρατίας. Απαιτείται μια πολιτική στον αντίποδα της σημερινής: μελέτη των προβλημάτων εις βάθος, επεξεργασμένες ξεκάθαρες θέσεις, ενθάρρυνση και διευκολύνσεις, μέριμνα, εγρήγορση και αυστηρός έλεγχος. Ιδού ένα απλό παράδειγμα προς αποφυγή: από τότε που άνοιξε ο «δρόμος της Κίνας» (μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Πεκίνο), ποιες ήταν οι ενέργειες των αρμόδιων υπουργείων (Γεωργικής Ανάπτυξης, Ανάπτυξης και Εξωτερικών), καθώς και της ελληνικής πρεσβείας στην Κίνα, ώστε να διευκολυνθούν οι παραγωγοί και οι έμποροι; Τι έκαναν ώστε να τιμωρηθούν παραδειγματικά εκείνοι οι αεριτζήδες που πλάσαραν «ποσότητες δεύτερου λαδιού», με αποτέλεσμα να μειωθεί κατά πολύ το ενδιαφέρον των Κινέζων για το ελληνικό λάδι; Τίποτα απολύτως.
Οι αγρότες βρίσκονται εν πολλοίς σε ένα κοινό κοινωνικό πλαίσιο, κυρίως λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Γενικότερα οι αγροτικές κοινωνίες είναι και οι σταθερότερες εξαιτίας αυτού.
Βέβαια, το ότι είναι αλλοτριωμένοι με την ίδια νοοτροπία που έχει και ο μέσος κάτοικος των πόλεων, είναι γεγονός. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί έχουν ύφος φεουδάρχη, κάτι που φάνηκε στην Μανωλάδα με τους μετανάστες και την παραγωγή φράουλας, επιδιώκοντας τον εύκολο πλούτο και την άκρως ατομική ευμάρεια.
Πράγματι, είναι λίγοι οι επαγγελματίες αγρότες που δεν έχουν κάθε είδους όχημα και κανά δυο σπίτια, εκτός των μεγάλων εκτάσεων που δεν είναι εξ' ολοκλήρου παραγωγικές, ακριβώς λόγω της συγκέντρωσής τους σε λίγα άτομα. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε ενοικιάσεις γης, όπως γινόταν και επί φεουδαρχίας.
Στην πραγματικότητα, σήμερα επιβιώνει το μέσο προς τα πάνω στρώμα αγροτών κατ' επάγγελμα, ενώ οι μικροκαλλιεργητές και οι υπόλοιποι αγρότες, έχουν προχωρήσει στην απαλλαγή ή την υιοθέτηση και άλλων εργασιών μαζί με τις αγροτικές καλλιέργειές τους. Κάτι που συμβαίνει στο 80% της Ελληνικής επικράτειας, όπου οι συνθήκες του εδάφους και του κλίματος δεν επιτρέπουν μεγάλες καλλιέργειες, μα παρόλα αυτά, έχουν μια πολύ αξιόλογη παραγωγή (λάδι, εσπεριδοειδή).

Γιατί οι κυβερνώντες να κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση;
Οι αγρότες είναι οι βασικοί ψηφοφόροι της ΝΔ και μερικές φορές και του ΠΑΣΟΚ. Ποτέ δεν στήριξαν τις φωνές που προειδοποιούσαν για την καταστροφή. Οι ίδιοι στήριξαν τα λαμόγια που κατάκλεψαν τους συνεταιρισμούς. Πάρα πολλοί, τις επιδοτήσεις τις ξόδεψαν σε αγορές φιγούρας και προβολής. Κατοικίες, αυτοκίνητα, τρακτέρ, τζόγος, σκυλάδικα κλπ. Δεν έγινε καμία επένδυση σε έργα ή κατασκευές και σχεδιασμό για το μέλλον. Έφτασαν σε σημείο να κόβουν τα ελαιόδεντρα για να πάρουν επιδότηση. Καμία ιδέα συνεργατικότητας. Ενώνονται μόνο προσωρινά στα μπλόκα, όπου πηγαίνουν με τα δεύτερα ή τρίτα (παλιά) τρακτέρ τους.
Εάν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί δούλευαν όπως πρέπει, θα μπορούσαν οι ίδιοι να χτυπήσουν τους μεσάζοντες, διαθέτοντας τα προϊόντα τους φθηνότερα και βάζοντας στην τσέπη τους περισσότερα - όπως κάνουν με επιτυχία μερικοί αγροτικοί συνεταιρισμοί στην Ελλάδα και οι περισσότεροι στο εξωτερικό. Οι επιδοτήσεις και οι προωθούμενες μονοκαλλιέργειες σακάτεψαν την αγροτική ζωή και έστρεψαν τους αγρότες στον ευκολότερο και χειρότερο γι' αυτούς αδιέξοδο δρόμο. Σίγουρα σκόπιμα. Αλλά είναι απαράδεκτο ένας νέος και μορφωμένος αγρότης ιδιοκτήτης μεγάλης αγροτικής έκτασης εκατοντάδων στρεμμάτων να καλλιεργεί αποκλειστικά αζήτητο βαμβάκι - επί χρόνια - και να μην εξετάζει ενδεχόμενο πολυκαλλιέργειας, αλλά ν' απαιτεί επιδοτήσεις για την μόνιμη χασούρα του. Παράλληλα απαιτεί να ξοδεύει το 99% του νερού του Νομού του και να του επιτρέπεται να χρησιμοποιεί κάθε είδους λίπασμα – δηλητηριώδες ή μη- προκειμένου να αυξήσει την παραγωγή του. Απαραίτητη είναι η επανεκπαίδευση των αγροτών στον τρόπο αντιμετώπισης της γης τους και της παραγωγής τους. Οι αγρότες όμως δεν έχουν τέτοιο αίτημα.
Κατά καιρούς εμφανίζεται ένα κίνημα το οποίο ζυμώνεται και το οποίο έχει ξεπουληθεί πολλές φορές από κομματικούς αγροτοπατέρες. Δεν μπορούμε να απαξιώσουμε το κίνημα αυτό. Τον επόμενο χρόνο όμως, οι αγρότες θα ξανακαλλιεργήσουν τα ίδια ακριβώς προϊόντα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τους ίδιους προμηθευτές, τις ίδιες διαδικασίες πώλησης, φθάνοντας στο ίδιο αδιέξοδο. Ακόμα και νέοι αγρότες, που διαχειρίζονται εκμεταλλεύσεις εκατοντάδων στρεμμάτων, συνεχίζουν να βαδίζουν στην αποτυχημένη πεπατημένη των συμβατικών μονοκαλλιεργειών, με τους μεταλλαγμένους στείρους σπόρους των πολυεθνικών και τους κερδοσκόπους μεσάζοντες. Οι ντόπιοι χονδρικοί καταναλωτές (π.χ. αλευρόμυλοι) προτιμούν να εισάγουν αγροτικά προϊόντα απ' το εξωτερικό για την τιμή και την ποιότητά τους.
Η κατάσταση είναι πολύ σύνθετη για να βελτιωθεί χωρίς ριζοσπαστικές αλλαγές.
Παρά το ότι οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες και απρόθυμες ν' αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα και είναι ικανές μόνο να συμμορφώνονται στις επιταγές της αγοράς, οι αγρότες (όπως και όλες οι άλλες παραγωγικές ομάδες της χώρας) χωρίζονται σε γαλάζιους, πράσινους και κόκκινους, χωρίς ταξική ενότητα και πρακτική. Ίσως τελικά δεν υπάρχει "κίνημα" της αγροτιάς. Υπάρχει απόγνωση και οργή, αλλά στραμένη προς λάθος κατεύθυνση. Καλόμαθαν τόσα χρόνια με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, μην υπολογίζοντας οτι έχουν ημερομηνία λήξης και λόγω της κρατικής ανυποληψίας και ανικανότητας, αντί να τις χρησιμοποιήσουν προς μακροπρόθεσμη βελτίωση της κατάστασής τους, τις εξάντλησαν όπως προαναφέραμε. Όσοι δεν αφέθηκαν να κατευθυνθούν από τους γεωτεχνικούς της ρεμούλας και την κουτοπονηριά, δεν βρίσκονται σήμερα στα μπλόκα, γιατί συμμετέχουν σε σωστούς και λειτουργικούς συνεταιρισμούς ή έχουν υγιείς αγροτικές επιχειρήσεις.
Τα μπλόκα δεν έχουν πολιτικό προσανατολισμό. Στην ουσία, οι κινητοποιήσεις αυτές χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης την δυσαρέσκεια των υπολοίπων πολιτών γι' αυτές. Από την άλλη πλευρά, οι αγρότες δεν ρισκάρουν τίποτα αυτήν την περίοδο. Είναι νεκρή από πλευράς αγροτικών εργασιών στα προϊόντα που παράγουν. Αν δεν ήταν στα μπλόκα, θα βρίσκονταν στα καφενεία, μουρμουρίζοντας για τα χρέη τους και τις δυσκολίες αποπληρωμής τους. Την ίδια στιγμή υπάρχουν νέοι αγρότες που κάνουν δεύτερες και τρίτες δουλειές για να μεγαλώσουν οικογένειες, στις προγονικές τους εστίες, σε μια εγκαταλελλειμένη και υποβαθμισμένη ύπαιθρο που φυσικά δεν ανήκουν στην ομάδα που προαναφέραμε. Στην ομάδα δηλαδή των «δημοσίων υπαλλήλων» που ζουν από τις επιδοτήσεις. Ακόμα και η έλλειψη μητρώου αγροτών δυσχεραίνει την κατάσταση και ευνοεί τα λαμόγια που επιδοτούνται σαν αγρότες χωρίς να είναι.
Τι θα γίνει όμως όταν το 2013 κοπούν οι επιδοτήσεις; Τα μπλόκα που ζητούν περισσότερα χρήματα από την κυβέρνηση, τι θα μπορούν να πετύχουν;
Το «κίνημα» των μπλόκων, σίγουρα κουβαλάει αμαρτίες του παρελθόντος. Σίγουρα προσκολλούνται πάνω του τα παλιά συμφέροντα και οι αγροτοπατέρες. Σίγουρα δεν έχει πάρει ακόμα σαφή μορφή και κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως νεοσύστατες ενώσεις νέων αγροτών. Υπάρχουν επιτυχημένοι συνεταιρισμοί, έστω σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν αγρότες που συμμετέχουν σε σεμινάρια για νέες καλλιέργιες, που ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους, που ασχολούνται με την τοπική αυτοδιοίκηση. Συνεχίζουν την παράδοση και κρατούν ζωντανή την ταυτότητά τους.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι αποτελούν τη μαγιά του αγροτικού κινήματος και το κυριότερο είναι ενάντια σε παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Αυτοί αποτελούν το πραγματικό αγροτικό κίνημα. Το πώς κρίνουμε εμείς τον αγώνα τους είναι πλέον κάτι που έχει σχέση με τα κριτήριά μας.
Η Αριστερά τι κάνει;
Ουσιαστικά, μόνο το ΚΚΕ, θέτει θέμα Κοινής Αγροτικής Πολιτικής και Ε.Ε. κι αυτό βέβαια από τη δική του οπτική γωνία.
Στο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μόνο οι Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας μιλάνε για μια εναλλακτική αγροτική πολιτική, ενώ και το ΔΗΚΚΙ θέτει θέμα ΚΑΠ. Τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς αντιμετωπίζουν το αγροτικό σαν ένα ζήτημα μακρινό και διαφορετικό από την αστική τους ασφάλεια και την εξειδίκευσή τους στα «εργατικά» ζητήματα.
Προκύπτει η ανάγκη, να χαραχθεί η δική μας, πραγματικά επαναστατική κατεύθυνση. Κι αυτός είναι ο "ρόλος" που θα έπρεπε και θα μπορούσε ένα Κίνημα σαν το δικό μας να αποκτήσει, όχι αυτό του "παραπονιάρη" και "καταγγέλλοντα" καθώς αυτός είναι ο ρόλος του μικροαστού.
Το παράδειγμα και την πρόταση μπορούμε να το δούμε ιστορικά σε πρωτοπόρους συνεταιριστές, όπως ο Αλέξ. Μπαλτατζής, ο οποίος μαζί με άλλους προοδευτικούς αγρότες, πέτυχαν να δημιουργήσουν ισχυρές συνεταιριστικές οργανώσεις, να πετύχουν με τις τιμές ασφάλειας στήριξη του αγροτικού εισοδήματος, να παραμερίσουν τους μεσάζοντες ιδρύοντας οργανώσεις εμπορίας, προμηθειών γεωργικών εφοδίων (λιπάσματα, εργαλεία κ.λπ.), να ιδρύσουν μεγάλες βιομηχανίες μεταποίησης και αξιοποίησης της παραγωγής, να αυξήσουν τις εξαγωγές προς όλες τις χώρες, ακόμη και της τότε ανατολικής Ευρώπης. Πέτυχε, ακόμη, να ιδρύσει 500 σουπερμάρκετ στα αγροτικά κέντρα και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς στα μεγάλα αγροτικά κέντρα.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ουσιαστικές παρεμβάσεις.
• Επανασχεδιασμός του αγροτικού χάρτη της χώρας.
• Στροφή σε μη υδροβόρες, παραδοσιακές καλλιέργειες
• Ενίσχυση των (πραγματικών) βιοκαλλιεργητών
• Δημιουργία εθνικού δικτύου οργάνωσης και παροχής συμβουλών στους αγρότες από εξειδικευμένους επιστήμονες
• Καθορισμός μέγιστου ποσοστού κέρδους από τον παραγωγό ως τον καταναλωτή (π.χ. 20%)
• Χρήση ανακυκλωμένου ή αφαλατωμένου νερού για πότισμα
• Ίδρυση συνεταιριστικών επιχειρήσεων συσκευασίας, τυποποίησης και διάθεσης των αγροτικών προϊόντων, ανά νομό ή νησί
• Ενίσχυση της ορεινής γεωργίας (σε βαθμίδες ή «ξερολιθιές») στη νησιωτική και ηπειρωτική Ελλάδα
• Παύση της υπεραλίευσης
• Ενημέρωση σε εθνικό επίπεδο των καταναλωτών για στροφή στη φυτική διατροφή

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ

Στο Παρίσι, υπάρχει ένα γήπεδο, το Parc des Princes (Πάρκο των Πριγκίπων). Σε αυτό στεγάζεται η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου Παρί Σεν Ζερμαίν και η εθνική ομάδα Ράγκμπυ. Ιδιοκτήτης του Γηπέδου όμως είναι ο Δήμος Παρισίων. Από το 1897 ως το 1972 στο χώρο υπήρχε ποδηλατοδρόμιο, περιορισμένου μεγέθους. Το πάρκο διατηρήθηκε μέχρι τότε. Με δούρειο ίππο το νέο στάδιο όμως, με τη μορφή της «διπλής ανάπλασης» το πάρκο εξαφανίστηκε. Έτσι το 1972 κατασκευάστηκε το νέο σύγχρονο γήπεδο. Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν διαφορές με την περίπτωση του Ελαιώνα. Αρχικά, το τμήμα του πάρκου που καταστράφηκε, είναι ένα πολύ μικρό μέρος από τον συνολικό χώρο πρασίνου της περιοχής. Επίσης, στην πόλη του Παρισιού υπάρχουν πάρα πολλοί χώροι πρασίνου. Ακόμα, το γήπεδο ανήκει στον Δήμο και όχι στην ΠΑΕ. Τέλος, τα υπόλοιπα κτίσματα που κατασκευάστηκαν, δεν είναι εμπορικές επιχειρήσεις ή κέντρα διασκέδασης. Είναι εκπαιδευτικά ιδρύματα και άλλες κοινωφελείς υπηρεσίες.
Σήμερα έχει απομείνει μόνο το όνομα «Πάρκο των Πριγκίπων» και στην ουσία το πράσινο αρχίζει πιο βόρεια στο «Πάρκο της Βουλώνης».
Η κατασκευή εμπορικού κέντρου στον Ελαιώνα, είναι η διάρρηξη της κερκόπορτας για αλλαγή χρήσεων γης εις βάρος του πρασίνου. ‘Ιδια περίπτωση είναι και η περιοχή της παραλίας της Ζαχάρως στην Ηλεία, αλλά και η κατασκευή σχολείου στο πρώην νεκροταφείο της Νεάπολης Νίκαιας.

«ΤΡΕΧΟΥΜΕ» ΜΕ .… 100

Σύδνεϋ, Μπραζίλια, Σάντος, Κεμπέκ, Τορόντο, Βανκούβερ, Ελσίνκι, Μασσαλία, Παρίσι, Κάιρο, Κολωνία, Φρανκφούρτη, Μέξικο, Κουάλα Λουμπούρ, Όσλο, Μανίλα, Λισαβόνα, Μόσχα, Σεβίλλη, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, Άγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Μάντσεστερ, Κίεβο, Σικάγο, Νέα Υόρκη, είναι μερικές από τις περισσότερες από 100 πόλεις του κόσμου από όπου έχουν επισκεφθεί την ξενόγλωσση ιστοσελίδα μας http://ecosocialists.webs.com/. Οι επισκέπτες προέρχονται από 27 χώρες του κόσμου, ενώ οι συχνότεροι είναι από τις ΗΠΑ. Πιο συγκεκριμένα, οι χώρες των επισκεπτών μας, είναι οι ακόλουθες: Αυστραλία, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κροατία, Δανία, Εσθονία, Αίγυπτος, Φιλανδία, Γαλλία, Γερμανία, Μαλαισία, Μεξικό, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Φιλιππίνες, Πορτογαλία, Πουέρτο Ρίκο, Ρωσία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Τουρκία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ουκρανία, ΗΠΑ και φυσικά Ελλάδα.
Παράλληλα, το ιστολόγιό μας http://ecosocialistsgreece.blogspot.com/, έχει δεχθεί ήδη περισσότερες από 31000 επισκέψεις.
Φιλοδοξούμε η παρουσία μας στο διαδίκτυο, να αποτελέσει αιτία πληρέστερης ενημέρωσης σχετικά με τα θέματα περιβάλλοντος και οικοσοσιαλισμού, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σας ευχαριστούμε όλους.
http://ecosocialists.webs.com/

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ;

Εικόνες σαν τις πιο πάνω, τείνουμε να τις συνηθίσουμε. Είναι ποτέ δυνατόν; Στα πεζοδρόμια (όπου υπάρχουν) δεν μπορεί να κινηθούν υπερήλικες, κινητικά ανάπηροι ή γονείς με μωρά σε καροτσάκι. Οι Δήμαρχοι κατά κανόνα δεν ενδιαφέρονται καθόλου να λύσουν τα προβλήματα αυτά. Δεν φτάνει που δεν υπάρχουν κοινόχρηστοι χώροι όπως πλατείες, πάρκα και παιδικές χαρές, μας κόβουν και την πεζή μετακίνηση; Μήπως κάποιοι μας σπρώχνουν υποχρεωτικά στους «παιδότοπους» όπου κλεισμένοι σε ανεπαρκείς χώρους και με τσουχτερό κόστος, συναθροίζονται γονείς και παιδιά;
Αντίσταση χρειάζεται. Οργάνωση σε εναλλακτικά Δημοτικά σχήματα και ομάδες πολιτών.
Δεν χαρίζουμε σε κανέναν τις πόλεις που ζούμε..

ΚΥΠΡΟΥ & ΠΑΤΗΣΙΩΝ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Ο Δήμαρχος της Αθήνας, Νικήτας Κακλαμάνης, νόμιζε ότι στην πόλη μας δεν υπάρχουν πολίτες που ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Οι υπηρεσίες του Δήμου, τον Ιανουάριο έκοψαν τα πολύχρονα δέντρα στο παρκάκι επί των οδών Κύπρου και Πατησίων στην Κυψέλη, προκειμένου να κατασκευαστεί εκεί πολυώροφο πάρκινγκ. Έστειλε μάλιστα και τα ΜΑΤ για να αντιμετωπίσει τους διαμαρτυρόμενους πολίτες. Δύο μέρες μετά έγινε επίθεση παρακρατικών και υπαλλήλων του Δήμου στους κατοίκους που προσπαθούσαν να αντιδράσουν στην κοπή των δέντρων που απέμειναν. Οι πολίτες όμως ξαναφύτεψαν το πάρκο και το έκαναν πόλο συνειδητοποίησης. Ξαναζωντάνεψε η γειτονιά. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν ενθουσιώδης. Η δενδροφύτευση μετατράπηκε σε γλέντι. Όσοι έμεναν στις γύρω πολυκατοικίες, έφερναν φαγητό, μεζέδες, κρασί και σιγά – σιγά η κινητοποίηση έγινε γιορτή. Γιορτή της φύσης, του ωραίου, της υγείας, απέναντι στην καταστροφική μανία και το κυνήγι του κέρδους. Για την ιστορία, τα μέλη μας ήταν εκεί, βοηθώντας στο φύτεμα νέων δένδρων. Παρεμπιπτόντως , ο κος Κακλαμάνης λέει οτι πάνω από το πάρκινγκ της Κύπρου και Πατησίων, θα φυτευτούν μεγάλα δένδρα. Πείτε μας κύριε Δήμαρχε. Πού έγινε αυτό; Υπάρχουν δέντρα πάνω από το πάρκινγκ της πλατείας Κοτζιά; Μήπως υπάρχουν δένδρα πάνω από το πάρκινγκ της Ευελπίδων; Λέμε μήπως δεν τα έχουμε δει.

QUIS CUSTODET
IPSOS CUSTODES ?
(Ποιος φυλάει τους φύλακες;)

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ & ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

(Κοινωνικός, Οικολογικός, Πολιτιστικός, Αθλητικός – η «Ένωση»)
Οι «Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας», με πρωτοβουλία των μεταναστών μελών τους, στήριξαν τη δημιουργία Συλλόγου τους. Ο Σύλλογος στεγάζεται στη Νίκαια (Κρήνης 99 – 2ος Όροφος). Ο "Κοινωνικός, Οικολογικός, Πολιτιστικός, Αθλητικός Σύλλογος Αλληλεγγύης Ελλήνων & Μεταναστών - ΕΝΩΣΗ" είναι Σύλλογος που δραστηριοποιείται κυρίως στην περιφέρεια του Πειραιά και στόχο έχει τη συνεργασία και αλληλεγγύη, την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, την ανάδειξη του πολιτισμού της Ελλάδας και των χωρών προέλευσης των μεταναστών, την ανάπτυξη και διάδοση των ιδεών της Ελευθερίας, Δημοκρατίας και Ειρήνης, την προστασία των πολιτικών, συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών, την ανάπτυξη δράσεων προστασίας αστικού, περιαστικού και λοιπού φυσικού περιβάλλοντος, τη διεξαγωγή πολιτιστικών και αθλητικών δραστηριοτήτων. Οι μετανάστες είναι συνήθως απομονωμένοι κοινωνικά και πολιτικά. Ο Σύλλογος αυτός καλείται να συμβάλει στην ανατροπή του σκηνικού και στην ανάδειξη της πολιτικής τους δράσης.
Σας καλούμε όλους να τον στηρίξετε..

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΕΤΑΙ, ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ (15 ΣΗΜΕΙΑ).
Οι θέσεις για την Ειρήνη και το Περιβάλλον
Στο πλαίσιο προγραμματικών επεξεργασιών που έχει ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για τη διαμόρφωση μέσα από ανοιχτές, μαζικές, συμμετοχικές διαδικασίες ενός αγωνιστικού προγράμματος για τη λύση των προβλημάτων του λαού και τη συγκρότηση μιας νέας πλειοψηφίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, παρουσιάζει 15 άμεσους στόχους πάλης για μια νέα πολιτική, έξω από τα όρια του δικομματισμού, σε ρήξη με τις πολιτικές των δυνάμεων του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και του πολέμου.
Ο δικομματισμός χρειάζεται να ηττηθεί οριστικά. Τα κεντροαριστερά σενάρια και ο Κυβερνητισμός υπηρετούν σε τελευταία ανάλυση τον νεοφιλελευθερισμό και τις πολιτικές του και δεν αφορούν τη Ριζοσπαστική Αριστερά.
Όραμά μας είναι και παραμένει ο σοσιαλισμός. Οι θεωρίες για το τέλος της ιστορίας και το τέλος των ιδεολογιών, που μας βομβάρδιζαν όλα αυτά τα χρόνια, κατέρρευσαν. Η επικαιρότητά του σοσιαλισμού υπογραμμίζεται ακόμη πιο έντονα από τις συνέπειες της βάρβαρης καπιταλιστικής κρίσης, που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης.
Απέναντι στην εξελισσόμενη οικονομική και κοινωνική κρίση, την κρίση των κυρίαρχων πολιτικών και του ίδιου του συστήματος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, βρέθηκε το τελευταίο διάστημα ένα μεγάλο κίνημα και ξέσπασμα διαμαρτυρίας και οργής της νέας γενιάς.
Η δολοφονία του 15Χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει.
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις της νεολαίας, που συνεχίσθηκαν για μεγάλο διάστημα με αξιοθαύμαστη αντοχή, συγκέντρωσαν την αλληλεγγύη ενός πλατύτατου τμήματος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Ανέδειξαν, ταυτόχρονα, την ανάγκη η ελληνική κοινωνία να αφουγκραστεί τη νέα γενιά, την κραυγή αγωνίας της, τα προβλήματα και τις ανάγκες της. Να σταθεί ο ίδιος ο ελληνικός λαός ως συμπαραστάτης και πρωταγωνιστής δίπλα στα νιάτα της χώρας μας για να υπάρξει ουσιαστική διέξοδος από τα σημερινά αδιέξοδα.
Όλες οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, μέσα κι έξω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ανάγκη να αναλάβουν το ρόλο και τις ευθύνες τους, συσπειρώνοντας στις γραμμές τους τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται. Να στηρίξουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, ενθαρρύνοντας τις εργατικές και νεολαιίστικες διεκδικήσεις, συμβάλλοντας σε πρωτοβουλίες σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο για την ανάπτυξη των αγώνων. Για τη Ριζοσπαστική Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ κανένα σχέδιο μετασχηματισμού της κοινωνίας δεν μπορεί να προχωρήσει απ΄τα πάνω αν δεν στηρίζεται στην οργάνωση και τους αγώνες των εργαζόμενων.
1. Υπεράσπιση της Ειρήνης, αγώνας ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
• Αναζωογόνηση του φιλειρηνικού κινήματος. Αντίσταση στη στρατιωτικοποίηση, τη Νέα Τάξη και τον μιλιταρισμό. Μέτωπο στον εθνικισμό.
• Αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα αγώνας για τη διάλυσή του.
• Κλείσιμο των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου.
• Απόρριψη της αμερικάνικης αντιπυραυλικής ασπίδας και κάθε σχεδιασμού και δράσης που επιχειρεί να σηκώσει νέα ψυχροπολεμικά τείχη και διαιρέσεις στην Ευρώπη.
• Δραστική μείωση των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δαπανών, σε όφελος της κάλυψης κοινωνικών αναγκών. Κατάργηση όλων των πυρηνικών όπλων και των όπλων μαζικής καταστροφής.
• Άμεση απεμπλοκή της χώρας μας από διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες και δράσεις που συνδέονται με τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», οι οποίες υπηρετούν μόνο λογικές περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστολής κινημάτων και αντιστάσεων και τα ηγεμονικά σχέδια των ΗΠΑ και των κυρίαρχων δυνάμεων της Ε.Ε.
• Αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από ξένα εδάφη, άμεσος τερματισμός της κατοχής στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τα Βαλκάνια, δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη, όχι στην πολεμική απειλή κατά του Ιράν.
• Κανένας στρατιώτης έξω από τα σύνορα της χώρας του.
• Προώθηση της ειρήνης και της σταθερότητας στα Βαλκάνια και το Αιγαίο. Μιας πολιτικής φιλίας, συνεργασίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, ανάπτυξης των διακρατικών σχέσεων, της καλής γειτονίας, της ισότιμης συνεργασίας και του σεβασμού του αμοιβαίου οφέλους και της εδαφικής ακεραιότητας όλων των χωρών. Μόνο σ’ αυτή τη βάση μπορούν να προωθηθούν δίκαιες λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του Κυπριακού, των ελληνοτουρκικών σχέσεων, της FYROM, του Κόσσοβου κ.ά.
12. Περιβάλλον
• Εθνική Πολιτική για τα δάση και το δασικό πλούτο της χώρας. Κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης. Κατάρτιση δασολογίου. Προστασία του αιγιαλού και της ελεύθερης πρόσβασης όλων των πολιτών σ’ αυτόν.
• Συμμόρφωση της Ελλάδας με τους στόχους του Πρωτοκόλλου του Κιότο, που κι αυτούς - αν και ανεπαρκείς - τους παραβιάζουμε. Συστηματική εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων που θα προλαμβάνουν την κλιματική αλλαγή.
• Ακύρωση του προγράμματος λιθάνθρακα της ΔΕΗ, απαγόρευση της πυρηνικής ενέργειας και όλων των μορφών και τεχνολογιών παραγωγής ενέργειας που επιβαρύνουν δυσανάλογα το περιβάλλον. Συμμετοχή των ΟΤΑ στη χωροθέτηση εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας.
Φορολογικές και θεσμικές ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τη στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με σεβασμό του αισθητικού και φυσικού πλούτου των περιοχών εγκατάστασης. Προνομιακή χρήση και ενίσχυση των ηλεκτροφόρων, σταθερής τροχιάς, συγκοινωνιών. Δημιουργία δικτύων ποδηλατοδρόμων στις πόλεις.
• Αντιμετώπιση της λειψυδρίας, των πλημμυρών και της ανθρωπογενούς διάβρωσης των εδαφών. Όχι στην υπερεκμετάλλευση των υδάτινων πόρων για ενεργειακούς λόγους.
• Αυστηρός περιβαλλοντικός έλεγχος σε κάθε διαδικασία διάνοιξης δρόμων ταχείας κυκλοφορίας, εγκατάστασης κεραιών, γεννητριών κλπ που επιβαρύνουν το περιβάλλον και την υγεία.
• Άμεση χωροθέτηση και έκδοση ρυθμιστικών σχεδίων για όλες τις περιοχές Natura.
• Χωροθέτηση και απαγόρευση δόμησης των ελεύθερων χώρων στις αστικές περιοχές.
• Απαγόρευση της παραγωγής και χρήσης μεταλλαγμένων προϊόντων, αυστηρά μέτρα για την προστασία των καταναλωτών από τα μεταλλαγμένα.

ΠΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ (αλφαβητικά)
1 Ανανεωτική Κομμουνιστική & Οικολογική Αριστερά (ΑΚΟΑ)
2 Ανένταχτοι αριστεροί
3 Δημοκρατικό & Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ)
4 Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ)
5 Ενεργοί Πολίτες
6 Κίνηση για την Ενότητα Δράσης της Αριστεράς (ΚΕΔΑ)
7 Κόκκινο
8 Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ)
9 Ξεκίνημα
10 Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας
11 Ομάδα Ρόζα
12 Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας (Συνασπισμός)